Polowanie recenzja

Od wielu już miesięcy Francja wrze. Regularnie w środkach masowego przekazu pojawiają się informacje o kolejnych protestach i zamieszkach na ulicach największych miast. Manifestacje ruchu "żółtych kamizelek" sprzeciwiającego się rosnącym kosztom życia, protesty islamistów po wprowadzeniu zakazu noszenia burek, czy ataki na znienawidzoną policję, które przeradzają się w krwawe zamieszki podczas których Francja płonie (dosłownie i w przenośni) a kraj rozpada się na dwa antagonistyczne obozy a linia podziału między nimi tylko się pogłębia.
Bieda, brak perspektyw, izolacja i różnice kulturowe tej części społeczeństwa składającego się z emigrantów i byłych mieszkańców francuskich kolonii to przysłowiowe krople, które już przelewają czarę. Francja musi się zmienić. Pytanie tylko jak ta zmiana będzie wyglądać.

Najnowsza powieść Bernarda Miniera "Polowanie" to głęboko osadzona w realiach dzisiejszej Francji. W trakcie lektury miałam wrażenie, że dla autora ważniejsze było ukazaniu problemów z którymi mierzy się ten kraj niż sama intryga kryminalna, która zazwyczaj stanowi trzon jego książek.
Pisarz, którego niezwykle sobie cenię, pozwolił sobie na stworzenie dzieła, w którym zawarł niezwykle wnikliwą diagnozę problemów, które toczą Francję. Akcja tej powieści rozgrywa się na tle zamieszek i ataków na posterunki policji i niepokojów społecznych,
Martin Servaz musi wytropić sprawcę, który sam wymierza sprawiedliwość przestępcom, którzy uniknęli kary za swoje czyny. Ten poluje na nich jak na zwierzynę: z precyzją i okrucieństwem. Szybko okazuje się, że przeciwnik jest potężniejszy niż mogłoby się wydawać a jego schwytanie dla komisarza to nie tylko sprawa honorowa ale też walka o zdrowie i życie jego i jego najbliższych.

Część czytelników może czuć się odrobinę rozczarowana, bo zagadka kryminalna w "Polowaniu" jest dość łatwa do rozszyfrowania. Jednak to nie ona, jak już wspominałam, stanowi jądro tej powieści.
Bernard Minier napisał książkę o swoim kraju, szarpanym wewnętrznymi konfliktami. I chwała mu za to, bo podejrzewam, że jej przekaz szybciej i głębiej dotrze do przeciętnego Francuza niż wypowiedzi polityków z pierwszych stron gazet.
To trochę inny Minier, ale nadal znakomity. Polecam.