Polina recenzja

„Każdy miał prawo do tajemnic. Każdy zasługiwać na coś tylko dla siebie”.

„Może najzwyczajniej w świecie nie pasowaliśmy do siebie? On był wodą, ja ogniem. On spokojem, ja chaosem. Może takie mieszanki zawsze kończyły się katastrofą?”.

Doskonale pamiętam, jak kilka miesięcy temu czytałam pierwszy tom serii „Krwawe obowiązki” i byłam zachwycona historią Sophii i Siergieja. Oprócz tego, że cała książka bardzo mi się podobała, największą radość sprawiało mi przekonanie się o tym, że Amelia Sowińska wkroczyła na rynek wydawniczy z przytupem, tworząc historię, o której się nie zapomina.

Bardzo dobry debiut to też zawieszenie sobie poprzeczki naprawdę wysoko. To była moja główna myśl, zanim zaczęłam czytać Polinę. I jeśli sądzę, że byłam zachwycona pierwszym tomem, to nawet nie wiem jakich użyć słów, by opisać moje uczucia względem tomu drugiego.

Na początek warto zaznaczyć, że styl autorki nadal jest na tak samo wysokim poziomie. „Głębia” przemyśleń, dopracowane szczegóły i przede wszystkim niezwykła dojrzałość, jaką można wyczuć w sposobie pisania, są czymś, co z pewnością wyróżnia Amelię i sprawia, że czytanie tej historii było czystą przyjemnością – no, chyba że wezmę pod uwagę te momenty, w których miałam ochotę udusić autorkę za to, z czym przyszło się mierzyć bohaterom.

Historia Poliny i Franca była równie zagmatwana, jak ta znana nam z pierwszego tomu. Z jednej strony sytuacja była jasna. By potrzymać unię pomiędzy bratwą a famiglią, muszą wziąć ślub, jednak dopiero z czasem zaczęły wchodzić na jaw fakty, że każde z nich miało tak naprawdę ukryte motywy, i to odkrycie ich było takim głównym wątkiem, który z początku nakręcał moją chęć poznania prawdy i szybkiego czytania. Nie bez powodu stwierdzam, że tak było na początku, bo tak naprawdę później to relacja Poliny i Franca, ich wzajemna niechęć do siebie, ale też fascynacja i pożądanie były na pierwszym planie.

To, za co tak uwielbiam tę historię to przede wszystkim emocje, które tak podkręcały całą fabułę, że momentami naprawdę miałam dość. Chciałam odłożyć czytnik, odpocząć, przemyśleć, a jednak nie byłam w stanie tego zrobić i bez względu na to, że rano trzeba było wstać, czytałam do drugiej w nocy, by poznać zakończenie.

Historia Poliny i Franca kilkukrotnie łamała mi serce. To jedna z tych opowieści, w której namiętność łączy się z nienawiścią. W której odkrycie prawdy jest niczym wielki głaz, który przygniata cię i sama już nie wiem, co masz czuć. To opowieść pełna pasji, tajemnic, strachu i pożądania, które potrafi namącić w głowie.

Kolejny raz jestem niesamowicie dumna z faktu, że mogłam patronować drugiej już książce Amelii i naprawdę nie mogę się już doczekać, by poznać kolejną opowieść, jeśli się nie mylę, tym razem Antona.

Czy muszę coś jeszcze dodawać?
POLECAM CAŁYM SERCEM! Mam nadzieje, że wy tak samo, jak ja, pokochacie tę książkę i wzbudzi w was ona równie wiele emocji.