Zimowy ogień recenzja

Jak wasz poniedziałek? Ujdzie, czy macie ochotę rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady? Ja właśnie wróciłam do cyrku zwanego uczelnią i zajęcia zdalne męczą mnie dużo bardziej niż te stacjonarne. Jednak nie zebraliśmy się tutaj, żeby słuchać mojego biadolenia.

Nadrabiam dzielnie wszelkie recenzenckie zaległości, dlatego przeczytałam, albo raczej połknęłam „Zimowy ogień” Andersa de la Motte.

Przenieśmy się na południe Szwecji, gdzie w Noc Świętej Łucji w jednej z wiosek wybucha pożar, który pochłania nie tylko budynek, ale też życie jednej z uczestniczek zdarzenia. Trwa śledztwo, a do podpalenia przyznaje się pewien mężczyzna.

Mijają lata, a jedna z poszkodowanych, w czasie tej felernej nocy, wraca do wioski. Mieszkańcy nie pogodzili się z tragedią. Jednak Laura, bo tak jej na imię, trafia na pewien trop, który może całkowicie zmienić postrzeganie tego, co wydarzyło się tamtej nocy.

Czy uda jej się rozwiązać zagadkę? Czy przeszłość ją pochłonie?

I… wow to było świetne. Czytałam wiele pozytywnych opinii na temat tej książki i mogę się pod nimi podpisać rękami i nogami. Już po samym prologu przeczuwałam, że będzie to coś dobrego i miałam racje. Książkę tę pochłaniałam z wypiekami na twarzy, bo od samego początku nic nie było w niej oczywiste.

Przez ponad połowę powieści akcja toczy się dwutorowo, a styl pisania autora wciąga, a także wzbudza zaciekawienie. Na zmianę zostały przedstawione sceny z przeszłości, jak i te z teraźniejszości, dzięki temu możemy dowiedzieć się o wielu wydarzeniach poprzedzających tragedię. Odkrywamy jakie relacje łączą wszystkich uczestników zdarzenia, a także jaki mają na siebie wpływ i czy ktoś mógłby mieć interes w tym, żeby prawda nie wyszła na jaw.

Gdy dotarłam do zakończenia, musiałam aż przetrzeć oczy ze zdumienia, bo zupełnie nie spodziewałam się, że akcja potoczy się w tę stronę. Miałam swoich podejrzanych i swoją teorię, jednak zupełnie nie pokryła się ona z faktycznym rozwiązaniem zagadki.

Czy „Zimowy ogień” sprostał moim oczekiwaniom? Oczywiście i to nie w stu, a w dwustu procentach! Uważam, że to świetny kryminał i polecam go serdecznie.