Polak recenzja

„Kobieta pierwsza przysparza mu kłopotów, on jej dopiero później.”

On – Witold Walczykiewicz, siedemdziesięcioletni, polski pianista, znany z kontrowersyjnych interpretacji Chopina. Ona – Beatriz, Katalonka, pięćdziesięcioletnia mecenaska sztuki, żona i matka, konkretna, zdecydowana, zadowolona z życia jakie prowadzi. Spotykają się w Barcelonie, gdzie on daje koncert dla towarzystwa muzycznego, w którym ona pracuje. Wspólna kolacja wieńcząca wieczór, tocząca się przy stole rozmowa, z konieczności w obcym dla nich języku, tyle wystarczy by w będącym u schyłku życia, dojmująco samotnym Witoldzie rozpalić uczucie. Czy zachwyt, podziw i miłość, które Beatriz dostrzeże w oczach nieatrakcyjnego dla siebie mężczyzny wystarczą by przestała wmawiać sobie, że jest szczęśliwa i spełniona? Czy Witoldowi uda się przełamać jej dystans?

Śledząc niespiesznie rozwijającą się relację Beatriz i Witolda, bez trudu dostrzec można, że wiek, pochodzenie, sytuacja rodzinna i język, to nie jedyne, co ich dzieli. Odmienne są także ich intencje i dążenia. Polak przeżywa wielką fascynację, pragnie, być może po raz ostatni doświadczyć wielkiej namiętności. Beatriz z koleichcebyć adorowana i pożądana, pragnie udowodnić sobie, że mimo dojrzałego wieku wciąż jest atrakcyjną kobietą. To, co niewątpliwie łączy tę dwójkę, to tęsknota za bezinteresowną miłością i niepohamowaną namiętnością.

John Maxwell Coetzee posługując się językiem niezwykle precyzyjnym i zwięzłym, ale zarazem niepozbawionym emocji stworzył kameralną, subtelną, utkaną z niedopowiedzeń i wspomnień mikropowieść. Historię miłosną, opowiedzianą z kobiecej perspektywy.

„Polak” to spisana w punktach(!), zamknięta w krótkich rozdziałach opowieść o fascynacji, samotności i tęsknocie. Historia, która prowokuje pytania o to czym jest miłość, w którym momencie się zaczyna, czy i kiedy kończy. Tę mikropowieść z polskim akcentem, nawiązującą do „Boskiej komedii” Dantego i relacji Chopina i George Sand, czyta się jednym tchem, ale długo nosi w głowie.