Pokora recenzja

Po raz pierwszy ze Szczepanem Twardochem zetknęłam się podczas wywiadu, przed premierą serialu Król. Bowiem, jego książka posłużyła jako scenariusz. Nie zrobił na mnie dobrego wrażenia, dlatego też z takim opóźnieniem sięgnęłam po jego książkę.

Pierwszym moim wyborem była Pokora. Nastawiona byłam na ckliwą opowieść, z morałem obsadzoną w ramach pierwszej wojny światowej. O chłopaku z małej miejscowości, który pomimo przeciwności losu stara się coś osiągnąć. Przyznam, że byłam mile zaskoczona. Nie była ona taka jak na pierwszy rzut oka mogła się wydawać.

Cała fabuła opiera się na historii życia Alojza Pokory, syna ubogiego górnika ze Śląska. Urodził się on w biednej, chłopskiej, lecz dużej rodzinie. Z niewiadomych ( do momentu ) przyczyn zostaje wysłany do szkoły, jako jedyny z rodzeństwa. Zostaje tam wysłany z pomocą miejscowego duchownego oraz za namową matki. Trafia do wielkiego, wcześniej nieznanego miasta. Tam zaczyna szkołę, później studia. Poznaje nowych ludzi, którzy w przyszłości odegrają ogromną rolę w jego życiu. Przechodzi przez kolejne etapy życia, pokonując kolejne problemy, z lepszym bądź gorszym skutkiem. Książka na pierwszy rzut oka wydaje się chaotyczna. Ciągle mieszają się ze sobą różne wątki, osoby, lata i wydarzenia . Na pewno wyróżnia się styl pisania Twardocha, który jest bardzo specyficzny. Bardzo ciekawym zabiegiem, jest stosowanie zarówno śląskich jak i niemieckich słów i wyrażeń. Również na wyróżnienie zasługują mocne, oryginalne postacie, których nie sposób zapomnieć. Stają się podstawą fabuły i powieści. Jedyną rzeczą na minus są długie opisy, za którymi osobiście nie przepadam i rozciąganie akcji. Myślę, że historia mogłaby potoczyć się dużo szybciej, dzięki czemu stałaby się jeszcze bardziej atrakcyjna. Jednak wbrew pozorom wszystko układa się w zrozumiały ciąg. Historia powoli nabiera tempa. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, kiedy wciągniesz się i nie będziesz mógł/a się od niej oderwać. Polecam dla fanów Twardocha i nie tylko!
Gorąco polecam!