Upiorna opowieść recenzja

Członkowie stowarzyszenia Chowder to panowie w słusznym już wieku – regularne spotykanie się w krawatach na opowiastki o duchach nadaje ich życiu spokojnej rutyny i przestrzeni na oswojenie się ze śmiercią przyjaciela. Którego rocznica zejścia właśnie się zbliża i trudno jest udawać, że to było normalne. No dobrze, może zaproszenie siostrzeńca przyjaciela, tak, tego pisarza horrorów, pomoże popatrzeć na sprawę z innej perspektywy. Tylko błagam, niech nikt mu nie mówi o Ewie.

„Upiorna historia” jest dokładnie tym, czego można się spodziewać po amerykańskiej klasyce grozy z końca lat 70. Małe miasteczko gdzie wszyscy kojarzą wszystkich, coraz bardziej izolowana społeczność, wyższa klasa średnia zlękana Obcego, morderstwo owiane sekretem i zemsta zza grobu. To nie jest brutalny horror obliczony na szokowanie i mokre gacie, fizyczne starcia zdecydowanie ustępują wojnie psychologicznej, szczegółowe opisy – niejasnym domysłom.

Jedną z zalet jest złożoność narracji – Straub zgrabnie łączy w swoim tomiszczu nie tylko liczne wątki co ważniejszych bohaterów, ale i wrzuca ich na dobrze zarysowane tło pełne bohaterów drugoplanowych, których małomiasteczkowe życie uginające się pod naporem straszliwych zawiei sprzyja atmosferze osaczenia i narastającego lęku. Motyw małej społeczności mierzącej się z Dawnym i opowieści o duchach czyni grozę „Upiornej historii” uniwersalną. Opowiadanie strasznych opowieści przy ogniu jest wciąż opowiadaniem strasznych opowieści przy ogniu i żadne sączenie przy tym burbonu w garniturze tego nie zmienia, a od Czegoś czającego się za oświetlonym elektrycznością domem dzieli nas jedna awaria.

„Upiorna historia” to dobry, klasyczny horror pełen nawiązań (służącym szerszej wizji niż mrugnięcie do czytelnika) oraz podręcznikowych motywów celujących w niedopowiedzenia i bawienie się poczytalnością bohaterów. Satysfakcjonująca historia, umiejętnie prowadzona mnogość mini-wątków, ciężka atmosfera srogiej zimy – prawie pół wieku później powieść Strauba wciąż się trzyma.

[Recenzja została po raz pierwszy opublikowana na LubimyCzytać pod pseudonimem Kazik.]