Tajny Klub Nietypowych Czarownic recenzja

Są takie powieści, co przypominają miękki koc, ciepłą herbatę i pocałunek w czoło od ważnej dla nas osoby. Które ściągają z barków ciężar codzienności i pozwalają choć na moment zatracić się w czułości. Sangu Mandanna (mając dość covidowej rzeczywistości) postanowiła stworzyć powieść, która nie rozwiązuje problemów, ale pozwala na czas czytania poczuć, jakby nie istniały.

Mika to czarownica, która od zawsze słyszała, że nie może trzymać się blisko z podobnymi sobie, bo skupiska magii są niebezpieczne. Życie natomiast nauczyło ją, że zaufanie zwykłym ludziom może przynieść zranienie oraz ból. Lęki kazały wybrać jej drogę udawania i uciekania, a płaciła za to samotnością i brakiem miejsca, jakie mogłaby nazwać domem. Choć kochała magię, nie mogła dzielić się miłością tą ze światem. Choć chciała kochać ludzi, nie potrafiła otwierać na nich poranionego serca.

Propozycja pracy w Domu na Odludziu, miejscu gdzie mieszkają trzy małe czarownice, spada na nią nieoczekiwanie i kojarzy się ze wszystkim, czego miała unikać, by być bezpieczna. Magia oraz serce każą jej jednak przyjąć tę ofertę, a wraz z nią przyjąć ludzi, jakich od zawsze w życiu potrzebowała. Tyle że lęki z przeszłości nie dają o sobie łatwo zapomnieć...

Podoba mi się zdanie: „Może na niektóre traumy nie da się spojrzeć świeżym okiem, ale na niektóre wręcz trzeba“. Mam wrażenie, że właśnie wokół tego krąży fabuła. Mika ma pełne prawo nie ufać ludziom, została nawet wychowana w sposób, który powinien ją do tego zmusić, ale udaje jej się ponownie spojrzeć na swoją przeszłość. Stawić czoła lękom i sprawdzić, dokąd ją to zaprowadzi. Tworzy to pełną ciepła historię o akceptacji, miłości oraz odnajdywaniu bezpiecznego miejsca. A to w klimacie jak z filmów o czarownicach z lat dziewięćdziesiątych!

Powieść prosta, ale jaka przyjemna! Z bohaterami, który TRZEBA kochać od pierwszych stron i akcją, przy której TRZEBA się dobrze bawić. Kocham „cozy fantasy“, ale akurat ta książka podobała mi się szczególnie. I jasne, ma swoje drobne wady, ale wiecie co? Zupełnie nie jestem nimi zainteresowana.


przekł. Dorota Stadnik