Tajny Klub Nietypowych Czarownic recenzja

Do książki „Tajny Klub Nietypowych Czarownic” podeszłam z pewną niepewnością zastanawiając się, czy nie jest to oby książka dla dzieci. Kiedy przeczytałam jednak, że główna bohaterka- czarownica ma 31 lat, wiedziałam już, że to poważniejsze dzieło. Nie myliłam się. Książkę poleciłabym w szczególności młodzieży nastoletniej, ale również dużo starszym czytelnikom, jeśli lubią świat magii.

Mika Moon, współczesna, 31-letnia czarownica wiedzie samotny żywot u boku wiernego przyjaciela, psa. Nie, dlatego, że tak wybrała, ale ze względu na swoją odmienność. Jest czarownicą, więc tradycja nakazuje jej izolację. Jedyną radość stanowi jej strona w mediach społecznościowych, gdzie dziewczyna udaje fałszywą czarownicę prezentując swoje sztuczki magiczne. Pewnego dnia otrzymuje propozycję pracy, jako opiekunka i nauczycielka trzech małych czarownic. To, co dzieje się w „Domu na odludziu” zmienia całkowicie jej podejście do życia. Wyzwala walkę o marzenia, prawo do szczęścia i miłości, bo przecież każdy na to zasługuje, nawet, jeżeli jest trochę inny niż większość ludzi.

"Czarownice nie białe urodzone daleko poza granicami kraju. Mimo najlepszych chęci opiekunów zawsze znajdą się tacy, którzy poddadzą w wątpliwość ich brytyjskość, normalność, ich wszystko."

Osoba czarownicy ma w powieści znaczenie symboliczne. Jest kimś odmiennym, kimś, kto nie do końca mieści się w ramach społecznych. To tylko jedna z odmienności, taka sama jak inny kolor skóry, orientacja seksualna, religia…

Dla każdego w społeczeństwie powinno znaleźć się miejsce. Nie powinno być tak, że ktoś cierpi ukrywając przez całe życie to, kim jest. A już na pewno nikt nie powinien żyć w strachu z tego powodu.

"Nie rozumiała, jak wyczerpujące i bolesne było ukrywanie tej cząstki siebie przez lata, by nagiąć się i przyjąć bardziej akceptowalny kształt.”

Tajny klub nietypowych czarownic to piękna opowieść o tolerancji, poszukiwaniu własnej tożsamości i miejsca na ziemi, o walce o swoje szczęście.
Między zabawnymi przygodami autorka przemyca zgrabnie, wiele, wcale niełatwych tematów, takich jak rodzina patologiczna, depresja, ból po stracie najbliższych, zawiedzione zaufanie... Książkę czyta się naprawdę przyjemnie. Ciężkie tematy są ukryte między dowcipnymi perypetiami bohaterów, sprawia to, że książka nie jest ciężka, a jednak daje do myślenia. Jest bardzo pozytywna.