Klucz do Rebeki recenzja

Osią fabuły książki Folletta jest pojedynek pomiędzy niemieckim szpiegiem Alexem Wolffem a brytyjskim oficerem, majorem Williamem Vandamem. Rzecz się dzieje w Kairze w czasie II wojny światowej, a stawką są kluczowe informacje wojskowe. Chodzi o plany wojskowe Brytyjczyków w Afryce Północnej, odpierali tam ataki oddziałów Rommla, które chciały zająć Egipt.

Dosyć ciekawie opisana jest atmosfera Kairu w czasie wojny, miasto było zarządzane przez Anglików, co bardzo nie podobało się miejscowym, było to wielkie centrum rozrywki: knajpy, burdele, kluby nocne i co tam jeszcze, prawdziwie wschodnia stolica. A protagoniści mają do pomocy kobiety; Wolff korzysta z usług tancerki brzucha Soni; w dosyć sztampowy sposób wydobywa ona informacje z brytyjskich wojaków. Z kolei major Vandam ma za współpracowniczkę kobietę lekkiego prowadzenia się, Elenę.

Akcja toczy się wartko, a opisy wojennego Kairu są bardzo ciekawe, no cóż, Follett nigdy nie schodzi poniżej dobrego poziomu. Na przykład znakomicie jest przedstawiona postać Eleny.

Poza tym można w książce znaleźć ciekawe smaczki. I tak niektórzy oficerowie brytyjscy lekceważą Vandama, bo pochodzi z klasy niższej i nie kończył dobrych szkół (a w Anglii pochodzenie klasowe i uczęszczanie do odpowiednich szkół jest bardzo ważne), Follett delikatnie kpi z takiego podejścia. Z drugiej strony autor w subtelny, i może podświadomy sposób prezentuje tradycyjne angielskie poczucie wyższości: przeczytajcie, jak uprawiają seks Wolff z Sonią, a jak Vandam z Eleną.

Niemniej jako rzecz sensacyjna książka jest taka sobie. Dlaczego? Bo często w czasie słuchania brała mnie irytacja na majora Vandama, że taki jełop, że daje się wodzić Wolffowi za nos, charakterystyczna jest tu scena w restauracji, gdzie major usiłując schwytać Wolffa, wychodzi na kompletnego głupka. Wiadomo, chodzi o to, że Vandam nie może złapać szpiega za szybko, bo książka by się skończyła. Ale trochę to wszystko za bardzo oczywiste, zbytnio się ciągnie, widać szwy.

Słuchałem audiobooka w świetnej interpretacji Leszka Teleszyńskiego.