Śmierć Komandora. Metafora się zmienia recenzja

Jest w stylu pisania u Murakamiego jakaś melancholia, powolność i oderwanie od jawy, czasem nawet od snu. Kroczysz gdzieś poddając się jego powieściom i na końcu zastanawiając się, jak to było możliwe? Że ty? Że tak to zostało pokierowane? Że tak dobrowolnie ty za nim...?
Każda powieść mnoży jednocześnie wiele pytań, które tylko w nikłej ilości uzyskują odpowiedzi. Reszta zostaje zagadką, wolną interpretacją, czymś co sami się domyślamy acz i w te nasze domysły wątpimy. Ale to cały urok Murakamiego, jakiś jego literacki magnes, który przyciąga czytelników. Bo ta rzekoma powolność i brak akcji, to tylko pozory. Na tekst trzeba patrzeć w inny sposób, w to co ukryte. Choć, jak pisze sam autor właśnie w "Komandorze", niektóre niewidoczne rzeczy powinny zostać niewidoczne.

Idea przybrała kształt... a może to podwójna metafora?

Jeśli mamy długą przerwę między pierwszym, a drugim tomem, to nic strasznego. Bez obaw zaczynasz czytać i powoli wchodzisz w ten świat, klimat, w fabułę. Wszystko zaczyna się łączyć, przypominać i powoli, powoli znowu jesteś obok Tomochiko, Marie, czy w otuleniu dźwięków "Don Giovanniego". Wraca do ciebie wszystko i to "wszystko" zaczyna żyć, supłać nieco i dziwnie toczyć. A z czasem czujesz się, jakbyś wchodził w labirynt. I idziesz nim do końca. I choć wylot zwęża się coraz bardziej i masz chęć wycofać się, darować sobie tą przeprawę, to jednak zatrzymujesz się, oddychasz i ponownie dajesz sobie szansę. Walczysz z klaustrofobią, samym sobą i z umysłem. Wszystko się w tobie szarpie, ale twój cel stanowi życie - Marie. To dla niej to robisz. Ale czy tylko?

Nie chcę zdradzać fabuły. Nie temu ma służyć moja recenzja. Chcę cię bowiem zaprosić do świata stworzonego przez Haruki Murakami. Chcę, byś odważył się chwycić go za rękę i dał się prowadzić - ot tyle i aż tyle. Bądź jak dziecko, które trzyma tatę za rękę i mimo nieznanych ścieżek, ufa mu. Bo tu wszystko dokąś zmierza, wszystko ma swój cel. Nic nie jest zbyteczne. Fabuła przenika wraz ze słowami do twojego umysłu. Kreujesz sobie magię, a wyobraźnia kotłuje obrazy wręcz oderwane od ziemi i znanej ci codzienności. To jakby teleportacja w inny świat... dobry świat... choć czasem nieznany.