Osada recenzja

Widzisz te butwiejące zęby starych domów jakimi są drzwi. Czarne oczodoły spoglądają na ciebie hipnotyzując szklistym i mrocznym spojrzeniem - wiesz, że te dawno nie otwierane okna ukrywają przed światem historie i dramaty, których były świadkiem.  Suche i pożółkłe źdźbła trawy wchłonęły opowieść o miasteczku i ludziach którzy nagle zniknęli. Rozpłynęli się niczym mgła.
Las jako niemy obserwator szumi prześmiewczo nad twą głową...
Stoisz pośród tych opuszczonych małych światów i zastanawiasz się jakiż to okrutny los spotkał ich wszystkich.

Mała osada. Dziwne zaginięcie całej społeczności. I małe dziecko, które przeżyło.

 Camila Sten zabawiła się z nami w ciekawą grę na niedopowiedzenia. Klimat osaczenia napiera na czytelnika już od pierwszych stron.
Ale...
 "Osada" to historia w stylu - gdzieś to już słyszałem.
Miasteczko + zniknięcia owiane tajemnicą + jedyni krewni pozostali przy życiu, to prosty schemat na udaną powieść, jednak nie na taką, która obali nas na kolana i pozostawi gdzieś w mroku wystraszonych i skołowanych.
Bo ten klimat osaczenia o którym wspominałam gdzieś w połowie znika, pozostawiając nas zirytowanych i świadomych końca historii.
Myślałam, że dostałam książkę ze straszą historią, napaliłam się niczym świeczka, jednak szybko zostałam zgaszona, dostałam przysłowiowym kubłem w łeb - nawet bez wody - bo historia nie jest unikatowa. Duży guz na głowie zaczął rytmicznie pulsować wraz z rosnącym ciśnieniem, bo mnogość dramatów głównej bohaterki była zatrważająco irytująca. Chwilami groza przemieniła się w śliską obyczajówkę. Spragniona krwi i morderczej tajemnicy nie chciałam czytać o jej niestabilnym świecie, bo to nie on mnie interesował.
Ale żeby nie było - książka dostaje ode mnie pozytywną notkę.😉

Mimo narzekań jest parę rzeczy, które podobały mi się. Ładne opisy, fajna narracja prowadzona dwutorowo - na czas WTEDY I TERAZ, klimatyczna okładka, początkowo ciekawie prowadzone napięcie. Reszta uczestników wyprawy nie jest  tak mdła jak główna bohaterka, mają w sobie coś przykuwającego uwagę. Sama historia jest dobra. Mi jednak za szybko skończyła się zabawa, kiedy domyśliłam się wielu rzeczy, nim te faktycznie stały się w powieści. No i miałam wrażenie, że opowieść miejscami jest za bardzo naciągnięta, zbyt wiele nieprawdopodobnych zdarzeń w jednym miejscu. Jeśli ginie dziewięćset osób to w pierwszej kolejności przeszukuje się najprawdopodobniejsze miejsca, gdzie mogła przydarzyć się tragedia. To oczywiście moja ocena, ale śledczy w Silvertjärn nie popisali się zbytnio kompetencjami.

"Osada" ma swój urok. Czyta się ją bardzo szybko, jest zajmująca jeśli pominie się obyczajowy wątek głównej bohaterki - mnie drażnił niesamowicie.

Polecam na wieczór, taka lektura zamiast filmu, z kubkiem fajnej herbaty, kocykiem i ciastkiem.

Za książkę dziękuję portalowi Bookhunter.pl i Wydawnictwu Zysk i S-ka.

https://atramentowypodroznik.blogspot.com/2019/12/osada-camila-sten.html