Nie ma przed czym uciekać recenzja

„Nie ma przed czym uciekać” to książka, która całkowicie mnie pochłonęła – tak bardzo, że zapomniałam o całym świecie wokół. Przeczytałam ją w zaledwie dwa dni, ale szczerze mówiąc, żałowałam, że nie rozłożyłam sobie tej lektury na dłużej.
To jedna z tych opowieści, które tak silnie angażują emocje, że człowiek chciałby, aby trwały jak najdłużej – żeby jeszcze trochę zostać z bohaterami, posłuchać ich myśli, podążać za ich historią.

Główna bohaterka, Lucy – bibliotekarka z małego, cichego miasteczka – oraz Ian, dziesięcioletni chłopiec, którego trudno porównać do kogokolwiek innego, wyruszają w podróż, która początkowo wydaje się przypadkowa.
Z czasem jednak okazuje się, że to nie tylko droga przez przestrzeń, ale przede wszystkim wewnętrzna wędrówka, której każde z nich bardzo potrzebuje.
Ta powieść to historia drogi – zarówno tej fizycznej, jak i emocjonalnej. Drogi ku zrozumieniu siebie, drugiego człowieka, i tego, czego naprawdę się pragnie i potrzebuje.

Nie znajdziemy tutaj utartych schematów ani przewidywalnych zwrotów akcji.
Rebecca Makkai prowadzi nas przez wydarzenia w sposób, który wydaje się tak bardzo ludzki – naturalny, a jednocześnie pełen napięcia.
Każda decyzja podejmowana przez Lucy wydaje się równocześnie szalona i zaskakująco właściwa.
Z każdym krokiem w nieznane rośnie napięcie, a mimo to nie sposób przestać jej kibicować.
Jej wybory są odważne, pełne niepewności i odwagi – i właśnie dlatego tak prawdziwe.

Ale ta książka to znacznie więcej niż tylko opowieść o kobiecie i chłopcu, którzy wspólnie przemierzają świat.
To opowieść pełna czułości, ukrytej między wersami miłości do książek, do ludzi, do emocji, które często bywają trudne do nazwania.
Mamy tu wszystko – lekki, rozbrajający humor, który rozjaśnia mroki codzienności, i smutek, który ściska gardło i zostaje w sercu na długo.
Autorka z ogromną wrażliwością opowiada o sprawach, które często bywają pomijane.
Nie narzuca refleksji – pozwala, by wybrzmiewały między słowami, powoli i cicho, ale skutecznie zostawiając swój ślad.

Styl Rebekki Makkai jest absolutnie hipnotyzujący. Prosty, klarowny, ale pełen subtelnych emocji i głębi.
To ten rodzaj pisania, w którym nie czuć słów – płyniesz przez historię, chłoniesz ją bez wysiłku.
Czytelnik niemal nie zauważa, jak głęboko został wciągnięty w świat bohaterów – to wszystko dzieje się niemal mimochodem.
Nie ma tu przesadnych ozdobników, ale jest piękno, które tkwi w prostocie i prawdziwości każdej sceny.

To książka, po której trudno się otrząsnąć.
Kiedy przewróciłam ostatnią stronę, przez dłuższą chwilę siedziałam w ciszy – tak jakby historia nadal trwała, jakby jeszcze nie chciała mnie wypuścić.
I może właśnie tak jest – może w jakimś sensie wciąż tam jestem.
W świecie Lucy i Iana, w tej podróży pełnej emocji, zagubienia i nadziei.

Jeśli szukasz powieści, która poruszy Twoje serce, sprawi, że się uśmiechniesz, a może i uronisz łzę – która będzie jednocześnie lekka i głęboka – to właśnie ją znalazłeś.
Naprawdę warto.