Czas burz recenzja

Akcja powieści rozpoczyna się przed pierwszą wojną, w majątku Lunnin, należącym do niemieckiej arystokratycznej rodziny. Poznajemy wtedy główną bohaterkę, Felicję, która zostaje porzucona przez ukochanego Maksyma. Mężczyzna zamierza żyć ideami i uważa Felicję za osobę płytką, która nie jest w stanie go zrozumieć. Felicja natomiast wiedziona różnymi kolejami losu, udowadnia, że wcale płytka nie jest. Przechodzi liczne traumy związane z wojenną rzeczywistością i staje się silną, zdeterminowaną i niezależną kobietą.
Jedna z pierwszych myśli, która nasunęła mi się podczas czytania powieści, już po kilku stronach, to podobieństwo głównej bohaterki do Scarlett z "Przeminęło z wiatrem". Z czasem znajdowałam coraz więcej podobieństw między tymi książkami. Nie wiem, czy było to zamierzone, ale widzę tu naprawdę dużą inspirację. Co tu dużo mówić, uwielbiam "Przeminęło...", jest to dla mnie fenomen literatury. Mimo wszystko, nie czułam się urażona podobieństwami czytając "Czas burz". Jest to bowiem powieść opowiadająca o innych wydarzeniach historycznych, mimo podobieństw bardzo odmienna od "Przeminęło z wiatrem". Bohaterowie mają zróżnicowane charaktery: jedni są niczym otwarta księga, inni natomiast sami nie rozumieją swoich emocji.  Moja ulubiona postać to Felicja. Podoba mi się jej silny charakter, odwaga i bezkompromisowość. Nie polubiłam się natomiast z Maksymem i Alexem, którzy, jak się okazało, traktowali Felicję jako odpoczynek, kiedy zaczynali wątpić w swoje cele. 
Akcja powieści jest wartka, często przenosimy się w różne zakątki świata. Mimo pewnej przewidywalności i banalnych zbiegów okoliczności, książka nie nudzi. Nie podobało mi się to, że pewne fragmenty zostały przedstawione zbyt pobieżnie. Chętnie przeczytałabym więcej na przykład o pracy Felicji jako sanitariuszka na froncie.
Z niecierpliwością czekam na kolejne tomy tej historii. Moja ocena to 7/10. Mam nadzieję, że następne części utrzymają podobny poziom.

Za możliwość przeczytania powieści dziękuję wydawnictwu Znak Horyzont.