Dziedziczka lipowej alei recenzja

Gdy przeczytałam opis tej książki, od razu miałam ochotę zagłębić się w lekturze. Lubię wieś, bo sama się na wsi wychowałam, lubię Podlasie, choć poznałam je tylko za sprawą popularnego programu telewizyjnego i lubię szkoły rolnicze, bo skończyłam szkołę o takim profilu. Podlaska wieś i szkoła rolnicza są tłem pięknej opowieści o Stefani Karolinie Karpowiczównie, kobiecie siłaczce, która była nie tylko wielką damą, ale także filantropką, malarką, nauczycielką i wiejską lekarką.

Stefania Karpowiczówna pochodziła z bogatej, ziemiańskiej rodziny. Już od najmłodszych lat wykazywała ciekawość świata i zdradzała wysoki poziom intelektu. Jej ojciec przywiązywał ogromną wagę do wykształcenia, dlatego postanowił wysłać Stefanię w świat - do dobrych szkół. Stefania uczyła się na pensji w Warszawie, zdobywała wiedzę na Uniwersytecie Jagielońskim w Krakowie, była kursantką Akademii Sztuk Pięknych, kształciła się w Paryżu, Monachium i w Szwajcarii.
Jedna rozmowa w bibliotece odmieniła całe jej życie.

"Stefanio, edukacja to podstawa w drodze do obrony polskości. Trzeba wziąć pod swe skrzydła biednych i maluczkich z chłopskich zagród."

"A ty tylko te farby i sztalugi! Pomyśl, czy w obliczu sytuacji, w jakie znalazł się nasz naród, machanie pędzlem jest najwłaściwszym zajęciem?"

Po tej rozmowie Stefania wyrzuciła wszystkie farby, porwała płótna i połamała sztalugi. Postanowiła wrócić w rodzinne strony. Czy udało się jej osiągnąć zamierzone cele i zrealizować marzenia?

Celina Mioduszewska prowadzi Czytelnika przez różne okresy dziejowe na przełomie XIX i XX wieku: od pozytywizmu, poprzez dwie wojny światowe, aż po czasy współczesne. Z wdziękiem pokazuje trudne i obfitujące w problemy życie na wsi, pracę organiczną, i pracę u podstaw w okresie zaborów. Czytelnik poznaje także rzeczywistość pozaborową.
Historia opowiedziana jest lekkim, przyjemnym w odbiorze stylem pisarskim. Autorka okrasiła ją pięknymi, plastycznymi opisami przyrody. Słychać brzęczenie pszczół w pasiece, rechot żab, czuć zapach kwiatów lipy i zbieranych z łąk leczniczych ziół.

Polubiłam główną bohaterkę za jej determinację w dążeniu do celu. Za niezłomność, upór, zapał i silną wolę do nauki i pracy. Podziwiałam ją za to, że poświęciła swoją kobiecość i młodość dla najuboższych, że chciała przemienić ich trudne życie na lepsze. Stefania Karpowiczówna to kobieta godna naśladowania. Cieszę się, że mogłam poznać jej historię i poczuć klimat tamtych lat. Polecam.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.
Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Novae Res.