Grzech recenzja

To moje drugie spotkanie z twórczością Pana Maxa. Tym razem sięgnąłem po pierwszą część serii z komisarzem Erykiem Deryło, do czego zachęciał mnie Adam @zaczytany.tata . I to był dobry wybór. Jeszcze bez efektu WOW, ale coś tu lekko zaiskrzyło – na pewno niedługo sięgnę po kolejną część tej opowieści.

„Grzech”, bo o tej książce mowa, wypożyczyłem sobie z mojej osiedlowej biblioteki – filli @biblioteka_gdansk .To kryminał, w którym spotykamy seryjnego mordercę, który porywa kobiety, a ich bliskim śle tajemnicze liściki. Akcja toczy się w Lublinie, a do sprawy przydzielony zostaje komisarz Eryk Deryło, a im więcej pojawia się znaków zapytania, tropów i podejrzanych, do sprawy dołączony zostaje Miłosz Tracz – profiler, którego zadaniem jest sporządzenie portretu psychologicznego sprawcy brutalnych morderstw.

„- Rozsmaruję na tych ścianach twoje flaki – wyszeptał wprost do jej ucha. – Zrobię z nich najpiękniejszą tapetę, jaką widział ten pieprzony budynek. Twoją delikatną skórę wygarbuję i przerobię, żeby był z niej jakiś pożytek, a mięso zeżrę, popijając świeżo spuszczoną krwią”.

Cóż. Pan Max potrafi zbudować mroczną, pełną niewiarygodnego bestialstwa postać. Dostałem tutaj to czego szukam w kryminałach – stąd pewnie to moje zaciekawienie dalszymi losami m.in. komisarza. Szczegółowe opisy, rozmowy – a właściwie monologi – mordercy z jego ofiarami, wszystko to zbudowało brutalny i pełen okrucieństwa kryminał. Czytając „Grzech” czułem ten fetor ciemnych, zagrzybiałych piwnic oraz zapach rozkładu ludzkich ciał. Mój oddech przyśpieszał, twarz zmieniała się pod wpływem silnych emocji. Czułem się wodzony za nos.

„- Podobają mi się pańskie emocje. Z natury przecież wszyscy jesteśmy źli, a tylko staramy się udawać świętych”.

Podczas czytania książki buzował we mnie ogrom różnych, często bardzo skrajnych emocji. Łapałem się na tym, że raz stawałem się komisarzem i chłonąłem jego emocje, by innym razem „wejść w buty” mordercy i odczuwać jego chore intencje, a gdy spotykałem się z ofiarami i ich emocjonalnymi rozterkami/lękami próbować być z nimi i dodawać im otuchy.

„Grzech” otworzył przede mną wirtualne drzwi do mrocznej opowieści w roli głównej z komisarzem Erykiem oraz psychopatycznymi postaciami. Wiem, że to będzie długa i emocjonalnie trudna wędrówka, ale chcę w nią wyruszyć za co Panu dziękuję.