Łzy słońca recenzja

Czy da się w kilku zwykłych zdaniach opisać treść tej historii? Historii z jaką czytelnik styka się podczas wspólnej wędrówki? Nie jest to tak do końca możliwe, gdyż treść tej książki jest niezwykle bogata, wypełniona zaskakującą fabułą pełną akcji i opisanie wszystkiego nie jest po prostu wykonalne.
Łzy Słońca to przejmując opowieść o... życiu, ludziach i ich relacjach.
Czytelnik otrzymuje wgląd w codzienne funkcjonowanie dawnych plemion. Ich trud przetrwania, prawo tworzone dla dobra całości i wiarę, wiarę w naturę, bogi, przeznaczenie.
Michał Sajda znakomicie poradził sobie z budową świata, jego realizmu, prostoty i prawdy. Historia nie jest przekolorowana. Czytając ją, ma się wrażenie prawdziwości. Bohaterowie książki nie posiadają nadnaturalnyxh mocy. Całe ich egzystowanie opiera się na wierze i przekonaniach.
Są oni silni, bogobojni, potrafią zadawać innym ból i cierpienie, ale również umieją słuchać i pomagać w potrzebie.
Książka ukazuje również relacje między poszczególnymi ludźmi czy plemionami. Z jednej strony przedstawia niewzruszony postacie, twardo dążące do swoich celów, z drugiej wrażliwych i niekiedy przerażonych osobników godzacyxh się z klęska czy okrutnym losem.
Książka jest dość obszerna, co mnie nie dziwi gdyż jej treść jest niezwykle bogata w szczegóły, stopniowo wyłaniającą się fabułę, na tyle dopracowaną, iż czytelnik bardzo dobrze poznaje bohaterów i ma możliwość na przemyślenie po której stronie stanie.
Początek tej historii rozpoczyna Glosariusz, który pomaga czytelnikowi w rozeznaniu pośród plemion o mokrych czyta.
Z początku trudno jest się połapać w ilość bohaterów, bo tych jest nawet wielu, jednak z każdą kolejną stroną można przyzwyczaić się do tego.
Każdy z bohaterów wnosi do tej historii kawał ważnej fabuły. Opowieść jest wielowątkowa, jednak spójna i idącą tym samym torem. Znakomicie czyta się jej treść i poznaje tajemnice, które stopniowo rozwijają swoje niewiadome.
Genialna historia i polecam ją z całego serca.
A to dopiero tom pierwszy....