Pogrzebani recenzja

"Trzy są rzeczy, których nie da się cofnąć....strzała posłana w kierunku celu...umówiona godzina, która nie mogła czekać...słowo przestrogi za późno wypowiedziane."

W 1921 roku znikła w tajemniczych okolicznościach pewna rodzina z klasy robotniczej w dzielnicy Cork. 90 lat później okazuje się, że wspomniana rodzina została zamordowana. Ciała ukryto pod powierzchnią podłogi i gdyby nie robotnicy remontujący dom, to nigdy nie zostałyby odkryte. Sprawę przejmuję wydział Katie Maguire. Pani nadkomisarz będzie starać się rozwiązać sprawę sprzed lat, aby sprawiedliwości stało się zadość.
Prowadząca śledztwo ma jeszcze inną sprawę na głowę, a mianowicie przemyt nikotynowy. Przełożeni naciskają na rezultaty działań, a sama nadkomisarz ma osobisty dylemat, w który ją wplątał groźny szef gangu.

Uważam, że to najgorsza książka tego pisarza, jaką czytałam. Strasznie się rozczarowałam tą częścią z cyklu o Katie Maguire. Przyzwyczaiłam się do głupoty śledczej i jej samolubnego "ja", ale całość była nużąco przewidywalna.
Gdzie zagadka, którą czytelnik mógłby w głowie na tysiące sposobów rozwiązywać?
Gdzie szok w końcowej części? Zawsze autor przynajmniej próbował zaskakiwać czytelników, a tym razem nawet się nie wysilił.
Gdzie fabuła, tak ciekawa, że trzymałaby czytelnika aż do ostatnich stron?
Muszę przyznać, że chociaż obie sprawy mnie nie zaciekawiły i jak zwykle Masterton skupił zbyt dużą uwagę na życiu osobistym Maguire, to jednak nie zabrakło akcji w POGRZEBANI.
Ten, kto nie czytał poprzednich części może zachwycać się jaka ta książka jest niesamowita, ale ja mam porównanie i niestety muszę przyznać, że przy poprzednich częściach ta książka wypada najsłabiej.