Pod dachem z mordercą recenzja

Zło czynione przez człowieka nigdy nie bierze się bez powodu. Skrywa się najczęściej za zamkniętymi drzwiami. Jesteśmy jak drzewa, siłę czerpiemy z korzeni. Rodzinne dziedzictwo dzięki któremu stajemy się tym, kim jesteśmy. Poznajemy wartości, potrzebujemy bezwarunkowej miłości, akceptacji, bliskości, które dają poczucie bezpieczeństwa. Często najbliżsi są autorami naszych leków, klęsk i rozterek. W dorosłym życiu te demony powracają ze zdwojoną siłą, wyzwalając najdziksze instynkty. Oblepiają i tkwią w podświadomości. Skumulowana gorycz i nagromadzone zło szuka ujścia.

Olga Soboń od momentu zaginięcia męża żyje w nieustającym strachu. Szanowanego anestezjologa wszyscy zaczęli uważać za potwora, a policja poszukuje i oskarża o zaginięcia sprzed pięciu lat. Ponownie znika kobieta i sprawa nabiera medialnego rozdźwięku.
A Olga bezgranicznie wierzy w niewinność męża.

Wyborny thriller medyczny. Autorka prowadzi ścieżkami umysłu uwalniając stopniowo emocje. Duszna atmosfera nieprzewidywalności osacza, wkrada się nuta klaustrofobii, otacza pustka z niezmierzonymi osadami bólu i mieszanką życiowych rozczarowań. Fabuła powieści pełna niepokojących okoliczności i niesłabnące napięcie. Klaudia Muniak manipuluje czytelnikiem. Myli tropy, by finalnie zaskoczyć.

Historia ukazująca portret psychologiczny ofiar dzieciństwa. Zaburzone relacje i dążenie do spełnienia, pragnienie bycia zauważonym. Fascynacja amerykańskim naukowcem Robertem Cornish'em doprowadza do okrutnych eksperymentów medycznych. Sukces wymaga poświęceń.

Miedziany krzyż na szyi połyskuje budząc wspomnienia. Ożywają stare sprawy. Życiowa przepaść mroku pochłania, gdy więziony cień przeszłości i mgła niepewnej teraźniejszości, łączą się. Pęta je niewidzialna nić. Nieusuwalne blizny uwierają. Rzeczywistość staje się mętna, a niepewność ciągnie niczym kamień na dno.

Zło doznane w zaciszu domowego ogniska pragnie się wyrwać. Reakcja obronna na emocjonalny chłód matki, a serce ciągle wyje z tęsknoty. Każdy ponosi konsekwencje czynów. W każdym momencie życia może odezwać się przeszłość, która przypomina o tym co dręczy. Poczucie niższości, zagubienia i bycia niekompletnym. Destrukcyjne doświadczenia rujnują od wewnątrz. Są jak brzytwa, która pilnuje, by rany krwawiły.

Sytuacja, w której znalazła się bohaterka jest przerażająca. Osamotniona, z oskarżeniami przez media i pod ich czujnym okiem.
"Jeśli hieny zwęszą twój strach, pożrą cię".
Z uniesioną głową musi stawić czoła oszczerstwom . Przekonana o niewinności męża, poczuciem przerażającej pustki i męczącymi koszmarami, podejrzewa wszystkich.

Zaburzony obraz rzeczywistości wywołuje niepokój myśli. Pojawiają się nagle i mącą pozorny spokój. Zdezorientowana zaistniałymi wydarzeniami chce dotrzeć do prawdy. Ochronić przede wszystkim siebie.

Zakładamy maski, ukrywamy prawdziwą twarz. Skryci pod pozorami skrywamy ból. Bol, który wypala duszę.
Polecam bardzo. Czytajcie!