Wiem, co czujesz recenzja

Dzień dobry! 🙂

Macie w swoich zbiorach taką książkę, której okładka była niepozorna, a jej lektura wywołała wiele bólu, łez, a nawet uśmiechu? Jak brzmiał jej tytuł? 🤔
*
*
*
„Każdy z nas na jakimś etapie życia czuje się tak samotny, jakby ktoś wyrwał mu kawałek serducha, pozostawiając w duszy dziurę, której nie da się niczym zalepić.
Jesteśmy pokoleniem indywidualistów, którzy zamykają się w swoich samotniach zbudowanych z odtrącenia, braku miłości i traum. Poranieni. Z worem problemów, bagażem doświadczeń, potłuczonymi sercami. Wychodzimy na ulicę, wsiadamy do samochodów i jedziemy w swoje życie. W życie, w którym musimy być profesjonalistami, kierownikami, pracownikami, wykonawcami projektów. Dobrymi matkami i ojcami". 💔

Drogi czytelniku!
Dziś nie napisze Ci, dokładnie dokąd Cię zabieram. Chciałabym, tylko abyś mi zaufał, chwycił mą dłoń i głęboko zanurzył się w refleksji, zajrzał do serducha. Nie będzie to łatwa droga, ale niezwykle potrzebna, aby oczyścić siebie. Idziemy? 🫴🏼

Są takie książki, o których ciężko jest opowiadać ot, tak. Chciałoby się powiedzieć dużo, ale jednocześnie nie powiedzieć nic tylko po prostu pozwolić ją przeżyć. Taka właśnie jest powieść pod tytułem „Wiem, co czujesz” od @gabriela_gargas 🥺

Sięgnęłam po tę historię, ponieważ spodobała mi się lekka, wiosenna okładka. I chociaż miałam z tyłu głowy, iż Gabrysia nie raz poruszyła najczulszą strunę w moim sercu, to nie spodziewałam się, że otrzymam aż tak ogromny bagaż emocjonalny! 😭 Co więcej, dziś miała pojawić się zupełnie inna recenzja, ale emocje nadal nie opadły, nadal czuje i przeżywam całą sobą to wszystko, co przeczytałam. A przy pisaniu tego posta po prostu płynął łzy…

Bohaterowie tutaj opisani są namacalni, takich, których spotyka się na co dzień, chociażby na klatce schodowej czy ulicy. Każdy z nich jest samotny na swój sposób i o tej samotności, poranieniu oraz potrzebie bliskości opowiada Idze - pełnej witalności pisarce.

Opowieści przyjaciół Igi rozwaliły mnie na kawałki, a jednocześnie utuliły, wywołały łzy i ciarki. Autorka w piękny sposób pokazuje nam, jak pachnie wiosna, a tym samym uczy nas zwracania uwagi, cieszenia się z otaczającego nas świata, prezentuje szczęście i ujawnia jak je odnaleźć mimo kłód rzucanych pod nogi.

Jeśli tylko tego chcesz uda ci się znaleźć pocieszenie oraz nadzieję. Dlatego tak ważne jest aby zajrzeć w głąb siebie poprzez chociażby terapię. A ja po tej lekturze jeszcze bardziej chce wierzyć, że bolesne zakończenia i nowe początki mają sens. Książka idealnie wpisuje się w dwie świetne akcje #kolorująccodzienność u @natblueeu oraz #slowteraz u @infinifable ❤️

Ja z całego serca polecam i proszę, abyście wcisnęli ją na swoje listy „do przeczytania”, a najlepiej od razu przeczytali bo warto! 🙌🏻 Jednakże jeśli chcecie przeczytać coś z mojego polecenia, to niech to będzie właśnie ta lektura. 🙏🏻