Horyzont recenzja

Kontynuuję odkrywanie polskich autorów. Tym razem zabrałam się za twórczość Jakuba Małeckiego, a konkretnie za jego najnowszą książkę zatytułowaną „Horyzont”. Muszę przyznać, że to nasze pierwsze spotkanie było bardzo udane. Widziałam pełno książek tego autora i w księgarniach i na bookstagramie, ale do tej pory jakoś mi było z nimi nie po drodze, zawsze znalazło się coś wyżej na liście rzeczy „do przeczytania”, miałam też wrażenie, że niekoniecznie mi się spodobają. Okazuje się, że byłam w ogromnym błędzie! Książka „Horyzont” jest piękna. Po prostu piękna. W tym krótkim zdaniu właściwie mogłabym zamknąć całą recenzję, bo idealnie oddaje moje wrażenia.

Piękne są zarówno sposób jej wydania jak i sama treść (oraz język, w którym jest napisana) a jedno i drugie idealnie się dopełniają. Zachwyciła mnie już sama okładka. Każdy z rozdziałów, podobnie jak grafiki, które je rozpoczynają, odkrywa przed nami nowy element i pomaga nam zrozumieć obecną sytuację bohaterów.

Mariusz – weteran wojenny cierpiący na PTSD i średnio radzący sobie z życiem w cywilu po tym co widział i przeżył w Afganistanie. Zuza, jego młoda sąsiadka, która jako dziecko straciła matkę, nie ma silnej więzi ani z ojcem ani z wujkiem, a teraz, będąc wkraczającą w dorosłe życie kobietą, powoli traci chorującą na demencję babcię, która przez przypadek zdradza też rodzinną tajemnicę. Z pozoru wydawać by się mogło, że nie mają ze sobą nic wspólnego, no, może oprócz zamiłowania do bułgarskiego rapu. Stopniowo okazuje się jednak, że łączy ich to, co najbardziej intymne, ukrywane, niewypowiedziane. Duchy przeszłości, które ich prześladują; traumy, które muszą przepracować, poczucie samotności i niezrozumienia przez bliskich, myśli, emocje i wspomnienia, które nie pozwalają im ruszyć naprzód. Przypadkowe spotkanie dwóch pokiereszowanych przez życie dusz daje nadzieję na lepszą przyszłość.

O ile uważam, że książka jest świetna, muszę podkreślić to, że historia Mańka podobała mi się dużo bardziej, ta Zuzy nie bardzo do mnie przemówiła i według mnie książka niewiele by straciła, gdyby dziewczyna pozostała jedynie postacią poboczną na rzecz rozwinięcia wątku Miętowego. Bardzo ciekawy wydał mi się natomiast motyw pisania powieści oraz kwestia imienia i nazwiska bohatera

„Horyzont” to powieść obyczajowa napisana poetyckim językiem, w którym nie znajdziemy jednak zbędnych udziwnień czy wyszukanych metafor. Niewiele słów, ale całe mnóstwo treści. Temat wojny i uczuć Mariusza jest potraktowany po męsku choć jednocześnie niezwykle delikatnie. To, co zrobił autor zasługuje na ogromne uznanie. Przekazać tak dużą dawkę trudnych emocji w tak prostym języku potrafi niewielu.

Ta książka to pełna nadziei opowieść o szukaniu spokoju i ukojenia, o wybaczaniu sobie i innym. Niełatwa historia, lecz prosta w odbiorze. Czyta się bardzo szybko i ciężko ją odłożyć. Zasmuca i oczarowuje jednocześnie. Urzekająca.

W kilku recenzjach widziałam powtarzające się stwierdzenie, że nie jest to najlepsza książka tego autora. Jeśli inne są jeszcze lepsze, zdecydowanie po nie sięgnę!