Hades recenzja

Kontynuacja "Blasku" - opiana nieco mrocznym, choć wiele mówiącym tytule "Hades" - osiągnęła to czego pierwsza część nie była nawet bliska: zaciekawiła mnie, zaskoczyła i nawet wciągnęła. Wielokrotnie spotykamy się z książkami, których kolejne części są coraz słabsze: nie w tym przypadku. O, dziwo, fabuła w końcu nabiera tempa i w idealnym, mdłym do granic możliwości życiu bohaterów w końcu coś dzieje! I mimo, że akcja nabiera rumieńców sami bohaterowie zatrzymali się gdzieś w rozwoju, a może nawet cofnęli o kilka lat. W dalszym ciągu Bethanie jest najgłupszą postacią literacką jaką miałam nieprzyjemność poznać, zaskakując jedynie swoją bezmyślnością i bezgraniczną naiwnością. Nasz męski ideał, Xavier, to nudnawy chłopaczek o cudownej sylwetce, na każdym kroku do potęgi idealizowany. Tak słodko, że aż nie dobrze.

Ciekawa fabuła i interesujący zły charakter nie są w stanie nadrobić braków tragicznych kreacji głównych bohaterów. Tego samego zdania chyba jest samo Wydawnictwo, które nie poszczyciło się nawet, żeby dokładnie przeczytać książkę. Opis "Jack Thorn zażąda za je uwolnienie zapłaty, która nie tylko zagrozi Bethany, lecz może także kosztować życie jej bliskich" jest w całości wyssany z palca, zapewne wymyślony na prędce w celach marketingowych, aby lepiej sprzedać ten chłam. Obawiam się, że komuś popuściły wodze fantazji.

I choć drugi tom jest o wiele ciekawszy od poprzedniego to w dalszym ciągu Bethanie należy do postaci ciężko strawnych. Lekkomyślne postępowanie, nieodłączne zgrywanie biednej, skrzywdzonej księżniczki czekającej na ratunek księcia (który ap ropo jest tylko człowiekiem, a nie jak ona - o, ironio! - potężną istotą z niebios), niedojrzałe pyskówki i wszechobecna głupota w żaden sposób nie umożliwiają polubienia głównej bohaterki, choć w najmniejszym stopniu. Na siłę wyidealizowany Xavier ma ciekawość osobowości równą chomikowi, a Molly popisuje się szczeniackimi pyskówkami i pomimo tego, że jej przyjaciółka jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie to rzuca fochami na lewo i prawo. Gdyby było mało, irytowały mnie również nieustanne zachwyty Beth nad umięśnieniem i cudną klatką piersiową jej... brata. Rozumiem, że należy docenić piękno, ale nadmiar oh'ów i ah'ów był po prostu niesmaczny.
Jedynym plusem na koniec jest ładna oprawa graficzna, dzięki której książka będzie się godnie prezentować w biblioteczce. Chociaż tyle. ~ hybrisa