Córka generała recenzja

Magdalena Witkiewicz, specjalistka od szczęśliwych zakończeń, porwała się na książkę z wojną w tle. Obawiałam się, czy na pewno to udźwignie, ale udało się. Autorka zrobiła to na swój, bardzo miły w odbiorze sposób, mimo niełatwego tematu. To historia o życiowych nawałnicach i o tym, że po każdej burzy przychodzi słońce i spokój.

Akcja najnowszej książki Pani Magdy inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami. Dzieje się na dwóch płaszczyznach czasowych. Współcześnie: historia Magdy i Andreasa; historycznie: czas tuż przed wybuchem i w czasie II wojny światowej w Wolnym Mieście Gdańsku.

Obserwujemy wydarzenia oczami czwórki głównych bohaterów: Elise von Hummel, tytułowa córka niemieckiego generała, dla którego Hitler jest niemalże Bogiem, i w którego ideologię święcie wierzy, skażając tą wiarą młodszego syna; Andrzej Taper, młody Polak, z wzajemnością zakochany w Elise; Halina i Józek, przyjaciele Andrzeja, którzy nie od razu potrafili zaakceptować niemiecką miłość Andrzeja.

Z pewnością nie muszę mówić, że miłość Polaka i Niemki nie ma prawa bytu w tych koszmarnych czasach. Ojciec generał i syn, ukształtowany na jego obraz i podobieństwo, zrobią wszystko, aby ten związek zabić. Nie uda im się jednak pogrzebać ogromnej przyjaźni, która zawiązała się pomiędzy naszymi bohaterami. To przyjaźń, która przetrwa wszystko, dająca nadzieję i siłę. Pozwalająca pozostać człowiekiem w czasach, kiedy człowieczeństwo nie jest rzeczą spotykaną zbyt często.

Pani Magda wie, jak poruszać serca. Być może jej książki, jak zarzucają niektórzy, są nieco bajkowe i nierealne, ale ja je kupuję w ciemno. Mnie one zawsze uspokajają i relaksują. No i czytają się same 😀

A na koniec cytat, który dziś nabiera szczególnego znaczenia: