Po drugiej stronie raju recenzja

"Po drugiej stronie raju" było pierwszym spotkaniem z piórem Autorką. Czy było to udane spotkanie? Właściwie tak...
Zacznę od tego, że opis okładkowy jak również sama okładka mogą być trochę mylące. Okładka zachęci na pewno każdą "jesieniarę", bowiem kolorystyka, jesienne liście i kobieta na pierwszym planie sugeruje nam przyjemną, kobiecą książkę z jesienią w tle. No i mamy pierwszą skuchę! Książka nijak ma się do jesiennych klimatów, szeleszczących pod stopami liśćmi czy zapachu Pumpkin Spice Latte. Nie jest też tematycznie lekka. I tu moje drugie zastrzeżenie. Opis okładkowy opowiada nam o tym, że bohaterowie będą walczyć o szczęście i uczucia. A tymczasem otrzymujemy swego rodzaju walkę, jeszcze większe problemy małżeńskie, nieporozumienia i niezrozumienia. To takie moje spostrzeżenia, które mogą niektórym wydać się błahe, ja natomiast zwracam uwagę na tego typu kwestie.

Ciekawym zabiegiem jest wprowadzenie rozdziałów, jako opowiadania historii oczami różnych bohaterów. Raz opowiada Ewa, raz swoje wtrąca nam Mateusz, innym razem opowieść snuje matka Mateusza (tu skupia się raczej na opowieściach związanych ze swoją pracą), swoją drogą te opowieści podobały mi się najbardziej. Były ciepłe, miały ogromne pokłady empatii i trochę złagodziły tę książkę.

Bohaterowie - czy dało się ich poznać? Myślę, że tak. Poznajemy Mateusza, który toczy walkę ze sobą i swoimi myślami, jakie siedzą w jego głowie. Jest to bohater z wielkim sercem, inteligentny, sympatyczny ale i trochę zagubiony w sytuacji, która go spotkała. Ewa - miłośniczka muzyki klasycznej, kobieta twardo stąpająca po ziemi, bywa mściwa i może się zdawać, że odrobinę wyniosła. Jednakże stara się jako może, więc nazwałabym ją postacią neutralną.

No i Zofia - matka Mateusza, kobieta z sercem na dłoni, niezwykle ciepła i empatyczna, ale zarazem waleczna jak lwica. Bohaterowie w powieści Pani Beaty są mocną stroną opowieści.

Autorka posługuje się lekkim piórem, które czyta się dobrze. Styl jest prosty ale nie prostacki, Pani Beata nie bawi się w przerost formy nad treścią, co niejednokrotnie irytowało mnie w niektórych książkach. Jest lekko, czasem nostalgicznie.

Czy mogę polecić tę książkę? Tak, ale jako czytelnik, który sięgnie po książkę, nie sugerowałabym się zbytnio okładką i opisem - inaczej możecie odczuwać pewnego rodzaju zawód.