Plewy recenzja

Ta powieść porwie Was jak rwący strumień w cudny słoneczny dzień! Zachwyci subtelnym szmerem odwracanych stron, przestraszy głośnym pluskiem, gdy traficie na bystrza czy trudne do pokonania wiry… Jednak za nic nie będziecie chcieli zakończyć tej przygody. Z pewnością zapewni wiele emocji – od ciepła ogrzewającego serce na myśl o bezinteresownej miłości, przez współczucie dla krzywdy dotykającej słabszego, po gniew na ludzką podłość i pazerność…

"Plewy" to drugi tom cyklu, który zabiera nas w barwny świat Kresów południowo-wschodnich, ukazując życie rodzinne i społeczne wsi, w której jednym z mieszkańców jest Kacper Wolat – ojciec siedmiu córek, nieustannie jednak marzący o synu. Kolejne kobiety w domu tego mężczyzny nie są szczęśliwe, podobnie, jak ich dzieci. Szansa na lepszy czas pojawia się, gdy ojciec postanawia porzucić gospodarstwo i poszukać pracy przy wydobyciu nafty. A wtedy, chociaż codzienność staje się spokojniejsza, pozbawiona strachu i konfliktów, to do chaty zagląda niedostatek…

Autorka z ogromnym zrozumieniem i empatią maluje portrety sióstr. Ukazuje ich marzenia, tęsknotę za czułością, pragnienie szczęścia i zupełnie niestandardowe sposoby na radzenie sobie z wszechogarniającą biedą. Każda z dziewcząt jest inna, co sprawia, że z nimi absolutnie nie można się nudzić. Mimo trudności, z jakimi muszą się na co dzień mierzyć, siostry łączy rozczulająca solidarność, lojalność i niewymuszona potrzeba dbania o siebie nawzajem.

Śledząc kolejne dni, pory roku, czułam się tak, jakbym przysiadła przy kolanach babci i słuchała opowieści o sąsiadach i znajomych. Naprawdę można się poczuć członkiem społeczności, skoro już znamy wszystkie plotki, tajemnice, zasoby, kłopoty, myśli mieszkańców, a nawet ich historię kilka pokoleń wstecz. Aż się chce z nimi pośmiać lub zapłakać – w zależności od sytuacji…

Czuć, że Kasia Bulicz-Kasprzak kocha wieś, dostrzega nie tylko jej trudy, ale docenia prostotę, piękno. Jest to przesłanie, które przewija się przez całą powieść – miłość do miejsca, w którym się żyje, mimo jego niedoskonałości. Nieustannie ujmuje mnie to, że zauważa wartości, takie jak dobro, uczciwość, przyzwoitość. Po prostu nie można zapomnieć o ogromnym sercu Hipolita, staraniach Olgi czy nie roześmiać się na wspomnienie Bini i Anszela…