Płetwa rekina i syczuański pieprz recenzja

„To prawda, co mówią o Chińczykach: wszystko, co się porusza, wszystko, co przemierza ziemię oprócz samochodu, wszystko, co lata po niebie, oprócz samolotu i wszystko, co pływa po morzu oprócz statku, jest dla nich potencjalnym składnikiem kulinarnym”. Po lekturze „Płetwy rekina i syczuańskiego pieprzu” nie pozostaje mi nic innego, jak zgodzić się z tym zdaniem w stu procentach.

Autorką tego kulinarnego pamiętnika z podróży po najrozmaitszych zakątkach Chin jest
Fuchsia Dunlop. Kucharka, pasjonatka gotowania i kosztowania rozmaitych potraw, ale i pisarka. Spod jej pióra wyszły trzy książki traktujące o kuchni chińskiej. Czasami, aż trudno uwierzyć, jakich to przysmaków skosztowała ta drobna angielka.

Dla zaostrzenia apetytu zdradzić mogę tylko kilka ciekawostek, o których mowa w książce. A jest to dość barwna publikacja, pełna anegdot, opowieści o cesarzach, herbaciarniach, targach i wioskach, a przede wszystkim jest to opowieść o sztuce kulinarnej pisanej przez duże S, takiej, w której każdy składnik może się okazać rarytasem, a przyprawy, mają dostarczać niesamowitych doznań. I tak m.in. w przydrożnym barze możemy skosztować przesmażanych króliczych główek, na targu kupimy żywą kurę, którą specjalnie dla nas zabiją i obedrą z piór, kawałek dalej możemy zjeść jaszczurki z zielonym groszkiem zamiast oczu, albo móżdżki, nerki, jelita, wątróbki, mrówki i inne owady, uszy, łapy (niedźwiedzie łapy były kiedyś przysmakiem dworskim), węże nabijane na kije, i wiele, wiele innych. Dla szczególnych gości serwuje się płetwę rekina (bogata w białko), ale jest to przysmak bardzo drogi i spotykany raczej na stołach wyższych sfer. Dla kontrastu i przeciwwagi autorka pisze i o klasztorach buddyjskich, gdzie dla odmiany nie krzywdzi się zwierząt, a lubuje się w diecie wegetariańskiej (te fragmenty były mi zdecydowanie bliższe).

Oprócz przepisów i fragmentów typowo kulinarnych, w książce znajdziemy całkiem obszerne wzmianki o chińskich obyczajach, o strawie dla zmarłych, o świętowaniu nowego roku, roli mężczyzny w rodzinie, o korupcji, o problemach ekologicznych tego kraju, czy o handlu zagrożonymi gatunkami zwierząt – dzięki temu lektura zyskuje na atrakcyjności i naprawdę potrafi zaciekawić. Na plus zaliczyłabym też jej pamiętnikarską formę, co jeszcze bardziej urzeczywistnia opisywane na stronach wydarzenia i szokujące potrawy.

Reasumując - czuję się jakbym sama odwiedziła Chiny i niemal wyczuwam aromat syczuańskiego pieprzu w powietrzu ;)

Książkę POLECAM - zwłaszcza osobom fascynującym się egzotyczną kulturą i kuchnią.