Jak brat z bratem recenzja

Książka ma formę modnego ostatnio wywiadu rzeki z popularnym twórcą. Tym razem padło na braci Grabowskich, z których jeden – Andrzej, jest znanym aktorem a drugi – Mikołaj, wybitnym reżyserem teatralnym.

Cała ta rozmowa biograficzna kręci się wokół ich rodzinnej miejscowości, Alwerni, która jest niewielkim miasteczkiem w Małopolsce, a w ich opowieści urasta do rangi planety, punktu odniesienia, bazy, do której odnoszą wszystkie swoje sukcesy i porażki. Wciąż do niej wracają, bo tam było wszystko proste i piękne, a teraz to pośpiech, krzyk, kult pieniądza, i w ogóle wszystko do bani. Oczywiście obaj panowie nieźle Alwernię mitologizują, robi się z niej takie małe Macondo, ale z drugiej strony zazdroszczę im tej mocnej, solidnej bazy w życiu, punktu odniesienia, kotwicy.

Poza tym mamy sporo różnych ploteczek: o występach, o pijaństwach o kolegach aktorach, o pracy z różnymi reżyserami (m.in. Smarzowskim). Brakuje mi jednak w tej długiej rozmowie bardziej poważnej analizy i pogłębionej oceny ich pracy zawodowej, na przykład rozmowy o wspaniałych spektaklach w reżyserii Mikołaja (Opis obyczajów), spektakli Gombrowiczowskich, czy ich pracy z utworami Bogusława Schaeffera. Naprawdę wolałbym o tym poczytać, a nie np. co obaj panowie sądzą o Snowdenie. Wprawdzie mówią trochę o ulotności zawodu aktorskiego: z całej kilkudziesięcioletniej kariery pamięta się tylko kilka dobrych ról i przedstawień, ale jest tego za mało. Tutaj niestety nie sprawdza się dziennikarka prowadząca wywiad, która jest zbyt bierna, i nie bardzo panuje nad rozmową, zaś gdy zaczynają się rzeczy ciekawe, np. Mikołaj mówi o swoim dochodzeniu do zawodu aktorskiego, to szybko ucina wątek i znowu zaczynają się ploteczki. Dla mnie wzorem autobiografii człowieka sztuki są znakomite `Zapasowe maski' Zbigniewa Zapasiewicza, gdzie wielki aktor mówi dużo i bardzo ciekawie o swojej pracy. Ta książka niestety jest odległa od tego wzoru.

Czyta się to łatwo i lekko i potoczyście, bo obaj panowie mieli dosyć ciekawe życie prywatne i zawodowe, i obaj umieją opowiadać. Na szczęście nie mówią nic na temat swego obecnego życia prywatnego, książka zatem nie stacza się do poziomu magazynu plotkarskiego. Niemniej odczuwam pewien niedosyt, zbyt to wszystko lekkie, łatwe, przyjemne, za mało o teatrze, zawodzie aktorskim, o ich karierze zawodowej.