Całun z Oviedo recenzja

Książka opowiada historię niecnego czynu zaimplementowania DNA Chrystusa jajeczku pewnej dziewicy, która z czasem, dzięki temu, że podsłuchuje i szpera, odkrywa, że ojcem stworzenia zagnieżdżonego w jej macicy jest nie kto inny a Duch Święty vel Pipeta. W trakcie kiedy dziewica radzi sobie z mdłościami w klasyczny sposób czyli pozbywa się uprzednio skonsumowanych posiłków, kiedy przybiera na wadze i puchnie w ten uroczy sposób w jaki zazwyczaj powiększają się ciężarne, zakochuje się w niej ksiądz z pobliskiej parafii. Ksiądz rosły i piękny, zna się na Internecie i używa Macintosha, pomaga odkryć złowieszczą tajemnicę, w krytycznym momencie wkracza do akcji, ratuje dziewicę i dziecię oczywiście niepokalane.
Prawie Bond choć raczej Trzej Królowie.

Gdyby reklamy trwały trochę dłużej, pisane by były językiem tej książki. Autorzy głęboko przeświadczeni są o tym, że cokolwiek na kartce podadzą, czytelnik w to uwierzy. W końcu to historia o Bogu, który zamierza powrócić do naszego świata, w bardzo klasyczny sposób, jakby tym razem, zamiast macicy nie mógł użyć nieba, zastępów aniołów i karocy.

Jedna nieprawdopodobna sytuacja goni drugą, psychologiczna niewiarygodność potwierdzana jest naukową indolencją. Wynika to może z inspiracji innymi lekturami niż klasyka powieści oraz z głębokiego przeświadczenia, że co dzień, w każdym miejscu na świecie, prostytutki zrywają się od kolacji i biegną szefowi umyć stopy z nadzieją, że ten odwdzięczy się tym samym.

Akcja trzyma w napięciu lecz jest to napięcie w typie tego przedmiesiączkowego. Nie możemy się doczekać kiedy minie. Niepokoi również, w trakcie zmagań z materiałem „Całunu...” mocne przeświadczenie, że pomimo wszystkich objawów i symptomów, ta przygoda będzie całkowicie bezpłodna. Nie wzruszą nas malutkie rączki i nóżki zbawcy, gdyż ich papierowość jest bardzo pośledniego gatunku.

Zatem polecam bardzo, tym którzy w skrytości ducha uwielbiają, jak ktoś im przy paluszkach od nóg majstruje.