Pieśni żałobne dla umierających dziewcząt recenzja

„Pieśni żałobne dla umierających dziewcząt” autorstwa Cherie Dimaline to książka, której nie mogłam się doczekać. Gdy przyszła byłam podekscytowana, że już ją mam i tym jak pięknie jest wydana. Jednak mimo to podczas lektury… coś nie „klikło”. Ale zacznijmy od początku.

„Pieśni żałobne dla umierających dziewcząt” to powieść osadzona w mrocznej i tajemniczej scenerii cmentarza, gdzie mieszka główna bohaterka, Winifred, wraz ze swoim ojcem, który pracuje w krematorium. Jej codzienne życie toczy się wśród nagrobków, gdzie spędza ona czas, wędrując samotnie w towarzystwie swojego psa Kluchy. To jej snucie między grobami prowadzi do rozprzestrzenienia plotki o nawiedzeniu cmentarza przez duchy zmarłych.

Wydarzenia zaczynają nabierać tempa, gdy firma organizująca wycieczki po "nawiedzonym Toronto" zaczyna interesować się tym miejscem, próbując wykorzystać jego mroczną aurę do przyciągnięcia turystów. Do akcji wkracza również kuzynka Winifred, która nie jest do końca szczera w swoich zamiarach, chcąc skorzystać na potencjalnym zysku z rozgłosu. Równocześnie ojciec Winifred, pogrążony w żałobie po zmarłej żonie, zaczyna wierzyć, że cmentarz faktycznie jest nawiedzony i że odwiedza go duch jego ukochanej.

Prawdziwy jednak przełom w życiu Winifred następuje wtedy, gdy zaczyna ją odwiedzać prawdziwy duch młodej dziewczyny, Phil, która zginęła tragicznie w pobliskim wąwozie wiele lat wcześniej. Pojawienie się tego ducha zmusza Winifred do zmierzenia się z własnymi lękami, wspomnieniami i samotnością. Phil staje się nie tylko towarzyszką Win, ale i motorem prowadzącym dziewczynę do głębokiej refleksji nad życiem, śmiercią i miłością, a także nad tym, co to znaczy żyć z przeszłością i jak budować przyszłość mimo bolesnych strat. W miarę jak ich relacja się pogłębia, Winifred zyskuje nową perspektywę na otaczający ją świat i próbuje się zmierzyć się z trudnymi pytaniami dotyczącymi tożsamości, przynależności i akceptacji, zarówno w kontekście swojego życia, jak i relacji z innymi ludźmi.

Książka zaskakuje swoją surowością i dosadnością stylu narracji. Wątki paranormalne przenikają się z codziennymi problemami dorastania, tworząc złożoną opowieść o żałobie, miłości i poszukiwaniu swojego miejsca w świecie. Niestety moim zdaniem te wątki przyćmiewają problemy z jakimi zmaga się Winifred i jak dla mnie, mogłoby ich być mniej. To czego mi osobiście brakowało i czego mógłby być więcej, to wątek relacji Winifred z ojcem, jego i ich zmagania po stracie matki i żony, wzajemne wsparcie oraz przepracowywanie żałoby i bólu.

Natomiast to co zasługuje na zauważenie i co mi bardzo się podobało to poetycki język, którym napisana jest książka. Jest on piękny, a zarazem prosty i przystępny, co w książkach dla młodzieży jest teraz naprawdę rzadkie, a uważam, że potrzebne i ważne.

„Pieśni żałobne dla umierających dziewcząt” to nietypowa i na pewno niełatwa książka, która może zachwycić fanów Wendesday Addams oraz historii o niej i jej rodzinie. Niezwykle powolne tempo i introspektywny charakter powieści są nie lada wyzwaniem, ale również mogą urzekać unikalnym klimatem jaki tworzą. Książka ta z pewnością wyróżnia się na tle typowych powieści młodzieżowych, oferując ciekawą odmianę i skłaniając do refleksji nad życiem, śmiercią, miłością i samotnością. Dlatego jeśli lubicie takie klimaty, zachęcam mimo wszystko do sięgnięcia i wyrobienia sobie własnej opinii.

Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od Klubu Recenzenta serwisu @nakanapie.pl oraz od wydawnictwa @dom_wydawniczy_rebis (współpraca reklamowa) 🩷.