Pieśni plemienia goryli recenzja

Ogrom materiału źródłowego na temat różnorodności i piękna autyzmu spoczywa nieodkryty na kartkach niezliczonych pamiętników, niczym arecheologiczne skarby przysypane piachem, któremu na imię strach.

Tworzenie więzi jest kwestią tak fundamentalną, że pewna Amerykanka z zespołem Aspergera (formą autyzmu), która nie potrafiła zaakceptować swojego zaburzenia, żyjąc wśród ludzi, osiągnęła wewnętrzny spokój po tym, jak zaczęła się opiekować gorylami w zoo. A może to goryle zaopiekowały się nią. Dawn Prince-Hughes opisuje, jak ludzie odbierali jej pewność siebie przez swoje bezpośrednie spojrzenia i pytania, na które oczekiwali natychmiastowych odpowiedzi. Goryle zostawiały jej natomiast przestrzeń, unikały kontaktu wzrokowego i wytwarzały atmosferę komfortowego spokoju. Przede wszystkich były cierpliwe. Goryle to „skryte” postacie, w tym sensie, że rzadko decydują się na kontakt twarzą w twarz.

Któregoś dnia w drzwiach naszej klasy stanęła młoda kobieta i wychowawczyni kazała mi z nią iść. Powiedziała, że chodzi o jakieś testy. Zapytałam o jakie, na co odpowiedziała przed całą klasą:

– Trzeba sprawdzić, czy nie jesteś przypadkiem opóźniona.

Ja doznałam odnowy duszy dzięki poczuciu przynależności – najpierw do rodziny goryli, a potem – nareszcie! – do grupy podobnych mi osób. Dla autystów poczucie przynależności jest równie ważne jak dla wszystkich innych ludzi odczuwających potrzebę bliskości i towarzystwa. Chodzi o takie przebywanie wśród innych, które pozwala potwierdzić i uprawomocnić za ich pośrednictwem własne doświadczenia. Jest to niezbędne dla naszego dobrostanu i rozbudzenia ukrytego potencjału. Jest również, po uzdrowieniu, istotnym czynnikiem wspomagającym budowę tożsamości.

Jestem niepowtarzalną jednostką. Jestem odmienna z powodów ściśle związanych z autyzmem, lecz także z przyczyn jak najbardziej przyziemnych. Oba te bieguny oraz wszystko, co leży pomiędzy, stanowi budulec mojego życia.