Pies recenzja

Jak pisze Jakub Gończyk, „Pies”, czyli policjant, nie obraża się, że jest nazywany psem. W tej książce chodzi o policjantów Prewencji, zwanych też „krawężnikami”, którzy w swojej służbie, codziennie stykają z najgorszą stroną człowieka.

Autorowi należą się duże słowa uznania za napisanie tej książki, jego styl pisarski, znakomity zmysł obserwacyjny, inteligencję i niezwykłe poczucie humoru. Oryginalny styl literacki można wytłumaczyć tym, że Jakub Gończyk jest absolwentem filologii polskiej, od ośmiu lat w służbie jako policjant Prewencji.

Czytając kolejne krótkie rozdziały przedstawiające scenki ze służby policjanta Prewencji, często się śmiałam. Obserwacje autora są niezwykle celne, świetnie napisane. Ale to jest śmiech przez łzy, ma gorzki smak, humor taki, jak u Mrożka, czy Gombrowicza.

Czytając różne książki policjantów o ich służbie, trzeba powiedzieć, że wszyscy powtarzają to samo. Statystyki są najważniejsze, kolejny problem, to przełożeni, którzy nie mają za dużego pojęcia o pracy na ulicy i zarządzaniu ludźmi, absurdy systemu w naszym kraju. Jakub Gończyk dobrze to opisuje, na przykładzie ponad sześćdziesięcioletniej, bezdomnej kobiety (żadna patologia), która poprosiła policję o pomoc, a policjanci odbijają się od ściany, ponieważ żadna instytucja, schronisko w ich mieście, nie ma dla niej miejsca.

Myślę, że każda osoba, która marzy o pracy w policji, powinna przeczytać tę książkę. Ta praca, to nie jest osiem godzin za biurkiem, w ciepłym pomieszczeniu. Nie dziwi potem, że jest tyle wakatów w policji, że funkcjonariusze masowo odchodzą, a ci co zostali, są sfrustrowani.

Najlepszą recenzją tej książki są słowa autora z okładki cyt.: „“Wiem, że macie nas w dupie. Wiem, że uważacie nas za półgłówków, że opowiadacie sobie dowcipy o nas, że szydzicie z nas i że nas nienawidzicie. Wiem też, że się nas boicie. I wiem, że kiedyś ktoś was okradnie, jeśli zdarzy wam się nieszczęście, jeśli coś strasznego zagraża komuś z waszych bliskich, to krzyczycie "Policja, pomocy!". I oczekujecie, że wam tej pomocy udzielimy. Bez względu na okoliczności, z całkowitym poświęceniem, z narażeniem życia. A potem czasem nawet czujecie coś w rodzaju wdzięczności. Przez chwilę. Nie wiem, czy po lekturze tej książki coś się zmieni. Nie wiem nawet, czy mi na tym zależy, bo ja i tak kocham tę robotę. Ale chcę żebyście wiedzieli, co myślę i czuję. Ja. Policjant. Pies. ” Polecam.