Pierwszy dzień wiosny recenzja

Nasze życie utkane jest z relacji. Tworzymy je przez całe życie. Dom jest ich kolebką, często najbliższych i najważniejszych. Jest matrycą dla wszystkich tych, które nawiązujemy po za rodziną. Niestety nie każdy dom jest pełen miłości, czułości, ciepła i akceptacji. Niekochane dzieci nie wiedzą co to czułe objęcie. Chaos, niestabilność, chłód emocjonalny zaczyna rządzić życiem. Dochodzi do ściany niemocy, bo brak tak podstawowej rzeczy jak miłość rodzica. Pozostaje walka lub ucieczka. Bezradność i nicość. Trauma niekochania. Dziecko staje się słabe, niedowartościowane, zbuntowane. Psychiczny ból i cierpienie. Ślady krzywd z dzieciństwa mają niekorzystny wpływ na bieg ludzkiego istnienia. Pozostaje pytanie na całe życie: dlaczego moja mama mnie nie pokochała?

Pierwszy dzień wiosny zmienia życie wielu ludzi i rodzin. Miasteczko obiega szokująca wiadomość o zabójstwie małego chłopca. Wszyscy są przerażeni i boją się o życie swoich dzieci. Jednak ośmioletnia Chrissie nie lęka się niczego. Skrywa tajemnicę, która dodaje jej siły. Jest z niej dumna. To ona zabiła Stevena. Po latach jako dorosła kobieta, matka, próbuje uchronić siebie i córkę przed złem. Ucieka, by sekret młodości nie zniszczył im życia. Chce ochronić to co dla niej najcenniejsze...dziecko.

Przerażająca i przejmująca historia. Bezlitosne studium cierpienia i ludzkiej psychiki. Od dzieciństwa do dorosłości. Zło uśpione w zaciszu domowego ogniska. Wkraczamy w świat małej dziewczynki. Dziecięcy świat fantazji. Myśli, emocje, odczucia. Zagubienie, brak miłości, akceptacji i chęć zwrócenia na siebie uwagi. Brak zainteresowania ze strony dorosłych i zazdrość doprowadza do tragedii. Skrzywiona wizja rzeczywistości. Krzyk rozpaczy, którego nikt nie słyszy.

Brudna, głodna, porzucona musi radzić sobie sama. Zraniona psychicznie walczy o przetrwanie. Okaleczona na całe życie i kolejne pokolenia. Wyzwoleniem może stać się odrobina miłości. Tęsknota za zwykłym, ludzkim gestem przeraża. Ile cierpienia może nosić w sobie tak mała istota?

Doskonale ukazany portret psychologiczny osób dotkniętych przemocą. Nie tylko tą fizyczną, ale głównie psychiczną. Smutny obraz samotnych kobiet. Matka i córka. Zapętlone w samotności przez całe życie, nie mogą się z niej uwolnić, bo nikt nie pokazał jak żyć. Bohaterka chce wyrwać się z tej przeklętej pętli nieczułości. Chce stworzyć ciepły, czuły dom dla córki, ale przeszłości nie da się zapomnieć. Powraca każdego dnia.
Rewelacja. Gorąco polecam.