Pierwsze światło. Jak Wszechświat wyszedł z mroku recenzja

Wiedzieliście, że aby mieć styczność z przeszłością nie potrzeba wizyty w muzeum czy w ruinach zamku? Wystarczy spojrzeć w niebo. Dzięki skończonej prędkości światła widzimy gwiazdy takimi jakie były w momencie, gdy wyemitowały one światło, a nie w momencie kiedy my jesteśmy w stanie je zarejestrować.

Wiedzieliście, że gwiazdy można sklasyfikować dzięki diagramowi Hertzsprunga-Russela (lub w skrócie H-R)? Ale również dzielą się one na trzy populacje, przy czym pierwsza populacja to gwiazdy najmłodsze, a trzecia najstarsze? Wiedzieliście, że Wszechświat ma ponad 13 miliardów lat, a my niewiele wiemy o pierwszym miliardzie jego istnienia?

I właśnie na próbach odkrycia co działo się z Wszechświatem "krótko" po Wielkim Wybuchu (krótko, czyli jakieś 380 tysięcy lat) i na poszukiwaniach pierwszych gwiazd skupia się obecnie kariera naukowa Emmy Chapman.

Autorka stara się nam przybliżyć zagadnienie tak bliskie swojemu sercu. Jednak, żeby tego dokonać musi nam wytłumaczyć "kilka" podstawowych zagadnień z astronomii. W jej książce nie znajdziecie jednak skomplikowanych równań fizycznych. Dostaniecie za to proste definicje, które wyjaśnią dane zagadnienie oraz przykłady z życia wzięte, które pomogą wam je zrozumieć. Mamy takie przekonwertowanie kosmicznych haseł na zagadnienia z naszego codziennego otoczenia.

Ogromny podziw dla autorki, która w naprawdę przystępny i lekki sposób potrafi objaśnić nawet najbardziej skomplikowane pojęcia. A wszystko to okraszone jest niesamowitą dawką humoru i dystansu do siebie. Emma Chapman bardzo dba, by wyjaśniać po kolei wszystkie użyte sformułowania (a jeśli zdarzyło się, że tego nie zrobiła to od razu sprawę wyjaśniała tłumaczka, pani Jolanta Sawicka, która trzymała rękę na pulsie i dodatkowo uzupełniała naszą wiedzę).

Sposób prowadzenia narracji jest niezwykle ciekawy i ułatwia nam zrozumienie głównego przekazu. I chociaż mamy do czynienia z książką popularno-naukową momentami można o tym zapomnieć. A wszystko to dzięki niesamowitemu talentkowi pisarki, by swoją zdobywaną latami wiedzę przekazać nawet największemu laikowi i to takiemu, który nie przepada za naukami ścisłymi. (Jeśli nie przepadacie za chemią to spieszę poinformować, że tablica Mendelejewa dla astrofizyków wygląda następująco: wodór, hel i cała reszta, czyli metale. O wiele prostsze, prawda?)

Lektura książki to niesamowita przygoda, która daje nam wgląd w przeszłość Wszechświata, ale również w przyszłość astrofizyki (poznajemy aktualny stan wiedzy, jak i trwające oraz planowane projekty badawcze, które mają pogłębić nasz stan wiedzy).

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Muza.