Zaginięcie recenzja

Nie ukrywam, że zbliżająca się premiera telewizyjna serialu „Chyłka” niejako wymusiła na mnie rozpoczęcie przygody z Panem Mrozem. Faktem jest, że miałam zacząć od innego cyklu i nawet dana powieść leży na mojej półce (od roku), ale jak widać na chęciach się skończyło.
Trudno ocenić „Zaginięcie” obiektywnie i jednoznacznie. Autor ma niesamowity warsztat, czyta się na luzie i bardzo szybko. Zawiłości prawnicze wprowadzają lekki chaos dla nieobytych, co jest w sumie na plus, bo chyba nikt nigdy do końca nie zrozumie postępowań sądów i prawników. Z jednej strony wydawałoby się, że chodzi o prawdę i sprawiedliwość, ale Chyłka wraz ze swym podopiecznym, pieszczotliwie zwanym Zordonem, kompletnie wywraca takie widzenie świata. Nie liczy się prawda, a dobro klienta (lub z punktu widzenia prokuratora skazanie prawdopodobnego winnego). To nie jest typowy kryminał, w którym podąża się za bohaterami tokiem śledztwa. Tak naprawdę nawet nie ma śledztwa, jest poszukiwanie scenariuszy obrony. Zdecydowanie jest to odmiana na tle innych powieści, w których bohaterami są policjanci a nie adwokaci.
Fabuła „Zaginięcia” nie jest fenomenalna, nie ma ogromnych zaskoczeń. Podejrzewam, że część czytelników rozgryzła co się święci na długo przed finałem. Nie sposób jednak odmówić autorowi umiejętności zasiania ziarna niepewności. Szkoda tylko że tak długo budowane napięcie zostaje rozwiązane tak szybko. Jako czytelniczka niejako poczułam się obrażona tym błyskawicznym zakończeniem. Wciąż jednak odczuwam chęć, by poznać dalszą historię Chyłki i Zordona.
Na koniec warto wspomnieć o głównej bohaterce. Joanna Chyłka to ten typ postaci, którą nie każdy polubi. Egoistyczna i niezbyt sympatyczna, z zaczątkami problemów alkoholowych, bez współczucia względem klientów i współpracowników (pozornie). Oschła, ostra i niekiedy wulgarna. Reprezentuje sobą wiele odpychających cech, zarówno jako człowiek, jak i bohater literacki. Nie sposób nie zauważyć, że to dość częsty zabieg - Hole, Bergman, nawet Rizzoli i Isles czy telewizyjny House. Odbiorcy uwielbiają antybohaterów, bo to sprawia, że są bardziej ludzcy, i, cóż, na papierze są bardziej zabawni. A tutaj humoru nie brakuje.