Piękne kłamstwa recenzja

Kiedy Bill spada z klifu w trakcie popołudniowego spaceru, nikt nie podejrzewa, że to nie był wypadek.
Dwudziestoletni syn Billa, Harry przyjeżdża do Maine aby wziąć udział w pogrzebie ojca i pomóc swojej pięknej, seksownej macosze, Alice pogodzić się ze stratą i z życiem w nowych realiach.

Alice skrywa mroczne sekrety z młodości. Nikt by się nie spodziewał, że ta piękna, elegancka kobieta umie po mistrzostwsku dostosować rzeczywistość do własnych potrzeb, a za maską wrażliwości skrywa wyrachowane i pozbawione skrupułów oblicze.

John jest sympatycznym starszym panem, pracującym w antykwariacie Billa. Bardzo miłe z jego strony , że zgłosił się do tej pracy jako wolontariusz. Miłe, a może podejrzane?

A kim jest młoda Grace? Kto i dlaczego przypieczętował jej los?

To moje kolejne spotkanie z Peterem Swansonem i potwierdza ono, że autor jest niezrównany w budowaniu mrocznej, dusznej atmosfery, wykorzystując do tego obsesje i niemiętność. W "Pięknych kłamstwach" wyjątkowo dobrze widzimy działania niezdrowych namiętności przechodzących z jednego bohatera na kolejnego, tworząc łańcuch zależności i nakręcając spiralę tęsknot, lęków i obsesji. Autor mimochodem pokazuje nam, jak zgubny wpływ na młodych ludzi mogą mieć nieodpowiednie osoby, kiedy ci młodzi zostają pozostawieni przez rodziców sami sobie. Widzimy skutki zastępowania uczuć wyrachowaniem, i zaspokajania potrzeby bliskości- namiętnością. Obserwujemy w jak niepokojący sposób kiełkuje i wpływa na otoczenie raz zasiane ziarno "niewłaściwych" namiętności. Mam wrażenie, że pod koniec powieści, kiedy tajemnice "starszego pokolenia" zostały już wyjawione, temperatura zbyt gwałtownie i szybko opadła i wszystko potoczyło się zbyt szybko i łatwo. Dalsze losy bohaterów zostały spłycone, uproszczone, potraktowane "po łebkach". Trudno mi się pogodzić z takim jakby przyspieszonym zakończeniem znajomości między głównymi bohaterami, ale to nadal ciekawa i intrygująca pozycja. I chociażby dla pierwszej połowy naprawdę warto po nią sięgnąć.