Wiedma recenzja

Po raz kolejny dałam się skusić okładce. Tym razem naprawdę nie żałuję. Wnętrze "Wiedmy" jest tak piękne i magiczne jak sama okładka.




Biwia jest młodą dziewczyną, bliźniaczą siostrą Bartusa, która w zamian za uratowanie życia brata została przyrzeczona wiedźmie na przyuczenie. Kiedy trafia do chaty wiedźmy na wyspie Ostrowie, stara jest już schorowana i nie zostało jej wiele czasu na przysposobienie adeptki wiedzy magicznej, jednak uczy ją ile może. Biwia jest pojętną uczennicą, gdy stara wiedźma zostawia ją Biwia jest prawie gotowa...no właśnie prawie. Potrzebuje jeszcze nauki, którą może przekazać jej buńczuczna wiedźma Caryczka. Jednak między jedną a drugą wyprawą do Caryczki losy Biwii komplikują się, poznaje jedną miłość, aby stracić inną, ktoś najbliższy jej sercu staje się największym wrogiem, Biwia musi stawić czoła biesowi, obłaskawiać demony. Czy kiedykolwiek zazna szczęścia i spokoju? Czy to możliwe, skoro, jak twierdzą ludzie i demony, jest pełna sprzeczności? Biwia uczestniczy w sabatach, walczy w obronie grodów i wsi, leczy ludzi i szuka przeznaczenia....
Jeśli czegoś mi w tej historii brakowało to tylko głębi i kontekstu. Biwia momentalnie się uczy, w jednym rozdziale wprowadza się do starszej wiedźmy, w drugim już leczy ludzi. W jednym poznaje łowcę, w drugim już rzuciła swoją chatę i leczenie ludzi aby poszukiwać brata w głębokiej puszczy. Zdaję sobie sprawę, że gdyby autorka chciała rozwijać wszystkie te tematy wyszłaby książka dwa razy dłuższa od tej, którą dostajemy, ale myślę, że nadal byłaby niesamowita.

Na słowa uznania zasługuje ogrom wiedzy na temat słowiańskiej mitologii, magii i tradycji, jakim dzieli się z nami w tej książce pani Monika Maciewicz. Na każdej stronie spotykamy tu magiczne duchy, stwory i demony, trochę brakuje mi szerszych opisów ich i obyczajów większości z nich, ale to znów ogromnie wydłużyłoby lekturę, a tak mamy fajną motywację aby sięgnąć po mitologię słowiańską i zgłębić temat 🙂. Dla mniej obeznanych z mitologią osób z tyłu książki umieszczony jest słowniczek, dzięki któremu zapoznamy się z ukazanymi w książce bogami, demonami i świętami dawnych Słowian, a także z ziołami, których używały wiedźmy.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta portalu nakanpie.pl. Dopiero po wyborze lektury doczytałam w innych recenzjach, że "Wiedma" pisana jest staropolskim językiem i trochę przeraziła mnie ta informacja, bo nie lubię tej formy naszego języka i męczy mnie czytanie takich książek. Muszę jednak stwierdzić, że nie zgadzam się z tym określeniem- książka jest pisana ładną współczesną polszczyzną z wtrąceniami że staropolskiego, które uatrakcyjniają lekturę, bo pozwalają nam się nauczyć niektórych określeń, ale w żadnym przypadku nie męczą.