Fabryka lalek recenzja

„Fabryka lalek” to książka , którą wygrałam jakiś czas temu w rozdaniu, nie czytałam opinii ani recenzji. Liczyłam na jakąś urokliwą obyczajówkę , bajeczną przesłodzoną. Jakież było moje zdziwienie , gdy zaczęłam ją czytać. Nie ma w niej romansu, tylko brutalna, często obrzydliwa prawda ,która objawiała się w 1850 roku , w Londynie.

„Silas siedzi przy stole i trzyma w zagłębieniu dłoni wypchaną turkawkę zwyczajną. W piwnicy jest spokojnie i cicho jak w grobowcu i tylko jego powolny oddech porusza piórami ptaka.”

Historia ukazuje nam wycinek z życia trójki bohaterów, ich losy się przeplatają , co prowadzi ich do tragicznego końca. Silas Reed to kolekcjoner ciekawostek , bardzo charakterystycznych ciekawostek, którymi są wypchane zwierzęta. Silas jest człowiekiem ,który uwielbia wszystko co dziwne i zachwycające. Kolejną bohaterką jest Iris Whittle, piękna młoda kobieta posiadająca defekt fizyczny. Młoda Iris pracuje w sklepiku z lalkami, po kryjomu maluje , co jest jej prawdziwą pasją. Razem z nią pracuje jej siostra bliźniaczka z którą nie ma zbyt dobrych stosunków. Rozłam w rodzinie jeszcze bardziej się pogłębia , gdy Iris decyduje się pozować młodemu artyście , nie jest to zaszczyt dla młodej kobiety w tamtych czasach. Szybko zostaje zaszufladkowana jako „dama do towarzystwa” , przez co traci szacunek siostry i rodziców. Sama zainteresowana za to czuje się wolna i spełniona , może malować, zakochuje się i zarabia. Trzecim bohaterem godnym uwagi według mnie, jest Albi. Dziesięcioletni chłopiec , który splata losy Iris i Silasa . Albi mimo swej biedoty jest chłopcem honorowym , kochającym i uczciwym.

„Iris maluje porcelanowe twarze , przewleka włosy przez otwory w czaszce i czasami nawija je na wałki rozgrzane na węglach, jeżeli dziecko ma loki.”

Praktycznie od pierwszych stron zostajemy wrzuceni w ten brudny i obleśny świat. Bardzo często zostaje zobrazowana nam czynność wypychania zwierząt przez Silasa , przez co książkę chciałam odłożyć na półkę i już nie wracać do niej. Mimo to jednak ją dokończyłam i nie żałuję , nie mamy Happy Endu , brak tu jakiejkolwiek iskierki ,lecz historia była ciekawa. Dam wam małą radę , nie czytając opisu książki z okładki , nie za bardzo będziecie się orientować w jakim kierunku zmierza książka, lecz po przeczytaniu opisu , dostajecie ogromny spoiler. W ostatniej ćwiartce książki zaczyna się właściwa historia z okładki , zaczyna się dramat Iris i Albiego . Ja w połowie książki znużona nią ,przeczytałam opis i czułam się zawiedziona. Chyba jednak wolę zostać przy swojej regule , że czytanie opisów jest nie potrzebne. Jaki jest największy plus tej książki? Albi i sama okładka . Okładka jest piękna i baśniowa , lecz historia ukryta pod tą okładką jest brutalna, obleśna i ciężka do strawienia. A Albi to zabawny i uroczy chłopak , którego nie da się lubić.

„Albi jest oprócz Louisa jej jedynym przyjacielem, a ona widzi , jak chłopiec cierpi , chociaż nie wspomina o tym ani słowem.”