Trzecie oko - Akt II. Strażnik Zmierzchu recenzja

Mickaël Alphange kontynuuje nocną walkę ze złem Paryża, wykorzystując ku temu nabytą moc za sprawą tzw. „trzeciego oka”. To walka ze złem, jak i z piekielnymi demonami w ludzkich ciałach, które czyhają na niewinne, bezbronne ofiary. Kolejne sukcesy idą w parze z nową miłością, gdy poznaje on piękną artystkę z Czech. Jednakże jego czyny znajdują pogłos w samym piekle, które bynajmniej nie zamierza przyglądać się bezczynnie walce samotnego mściciela. Oto ma powstać „Legion”, który zanim zniszczy świat, najpierw unicestwi Mickaëla...

Olivier Ledroit kontynuuje zatem swoją fascynującą opowieść z pogranicza fantastycznej baśni, mrocznego horroru i obyczajowego dramatu. Opowieść o złu naszego świata, które kryje się nie tylko w najciemniejszych zaułkach Paryża i innych miast, ale które przede wszystkim tkwi w ludziach - zagubionych, znudzonych codziennością, niezadowolonych z tego, jak żyją i kim są. I podobnie, jak to miało miejsce w pierwszym tomie, tak i w tym przypadku przewija się tu pokaźna porcja filozoficznej myśli o tym, dokąd zmierza ludzkość. I nie są to pozytywne wnioski...

 Ta podzielona na dwie części historia skupia się w głównej mierze na kolejnych losach głównego bohatera - tak tych, które przedstawiają jego walkę ze złem i demonicznymi siłami..., jak i też z prywatnego życia, gdzie pojawia się piękna Sophia i gdzie rodzi się miłość. Jednocześnie jednak są i inne, równie ważne wątki tej relacji, które obejmują m.in. policyjne śledztwo obdarzonego pewnymi nadprzyrodzonymi umiejętnościami paryskiego komisarza, jak i czyny piekielnych demonów i ich sług, które mają na celu powstrzymanie Mickaëla. I wszystko to pięknie się tu ze sobą „zazębia”, tworząc intrygującą, niezwykle klimatyczną, fascynującą całość.

Kolejny też raz opowieść ta oprowadza nas po magicznym Paryżu - tym znanym nam z widokówek, za dnia i w otoczeniu wspaniałych zabytków oraz pomników kultury..., jak i tym nocnym, niepokojącym, potwornym, gdzie to chociażby Luwr staje się czymś zupełnie innym, aniżeli mogłoby się nam wydawać. I podróż tę odbywamy oczywiście u boku Mickaëla, który widząc i rozumiejąc więcej pokazuje nam też więcej z tego miasta sztuki, miłości, ale też i zła. Oczywiście najważniejsze są tu obrazy, piękne obrazy.

Bo też raz jeszcze można powiedzieć, że komiks ten przede wszystkim „wygląda”, zachwycając nas swoimi pięknymi, spektakularnymi, pociągniętymi płynną kreską rysunkami, które z miejsca kojarzą się z malarskimi obrazami oraz z kościelnymi witrażami. Oczywiście są kadry bardziej mroczne i zarazem fantastyczne, gdzie nie ma żadnych ograniczeń i reguł..., jak i są kadry bardziej realistyczne, ukazujące zwykłe życie głównego bohatera, ale w każdym przypadku jest równie okazale i dobrze na gruncie ilustratorskiej sztuki. Przede wszystkim jednak o pięknie tym świadczą kolory - mocne, intensywne, rażące po oczach, odważne kolory.


 To komiksowa fantastyka spod znaku ambitnej, gdyż jak już wspominałam mamy tu coś więcej, aniżeli tylko przygodę, akcję, walkę i mroczną magię. Tym czymś jest refleksja nad kondycją współczesnego człowieczeństwa, gdzie to o wiele łatwiej jest się poddać, aniżeli walczyć o siebie, swoje marzenia, lepsze jutro. Autor nie szczędzi nam tu własnych przemyśleń na ten temat, które to jednak idealnie łączą się z tą strictę fantastyczną postacią tej historii, co też nie było z pewnością łatwym w realizacji. Dlatego też sięgając po ten tytuł warto pamiętać, że będziemy mieć do czynienia z czymś wiele ambitnym, ale też i przystępnym w odbiorze.

Komiksowy album pt. „Trzecie Oko. Akt II. Strażnik zmierzchu”, to ze wszech miar udana kontynuacja pierwszej odsłony tej serii, która pod wieloma względami wydaje się być nawet jeszcze lepszą – np. pod kątem złożoności fabuły, ale też i tempa akcji. To ambitna fantastyka z najwyższej półki, której odkrywanie zapewnia wielkie emocje i jednocześnie niesie poczucie, że poznajemy coś ważnego, mądrego, wielowymiarowego. I dlatego też gorąco polecam i zachęcam was do sięgnięcia po ten tytuł – naprawdę warto.