Czas motyla recenzja

Czy lęk przed śmiercią może powoli odbierać nam życie? 🤔

🛑 Współpraca barterowa z @wydawnictwo_time4ya
**
**
**
„Jestem mistrzynią kamuflażu. Zmieniam maski w zależności od tego, z kim akurat przebywam, z cichą nadzieją, że nikt nie zdoła zajrzeć w głąb mojego serca. Nienawidzę tego, ale czuję, że nie mam innego wyjścia”.

Drogi czytelniku.
Dziś poznamy rodzinę Kornelii, która musiała podporządkować się chorobie jej siostry Ali. Dziewczyna coraz częściej odczuwa samotność, osuwa się w cień swoich własnych myśli i walczy z atakami paniki. Pewnego wieczoru spotyka dziwnego chłopaka. Czy ta relacja czegoś Kornelię nauczy? Czy uzmysłowi sobie, co naprawdę znaczy żyć i doceniać wszystko, co się ma?

Powieść pod tytułem „Czas motyla” w przepiękny sposób ukazuje nam to, co w codziennym pędzie gubimy. Tak bardzo jesteśmy przytłoczeni szarą codziennością, że nie potrafimy dostrzec w niej nic pięknego. Przez to też zatracamy się w odmętach toksycznych relacji, wyparciu i nienawiści. Dopada nas również rozpacz, desperacja i samotność. Za bardzo skupiamy się na tych wszystkich trudnych sytuacjach, zapominając jak kruche i ulotne jest życie.

„Tak często wydaje się nam, że mamy nieograniczoną liczbę kartek na snucie własnej opowieści. Nie zdajemy sobie sprawy, że być może właśnie zbliżamy się do ostatniej strony. Ostatniego akapitu. Ostatniego wersu. Ostatniej kropki”. 🥺

Owa historia pokazuje także trudy, jakie cała rodzina bierze na swoje barki, gdy w rodzinie pojawia się nieuleczalna choroba. W takich momentach choroba, śmierć czy sama perspektywa utraty ukochanej osoby przerasta i miażdży wewnętrznie. Dlatego też zakładamy maski, które mają wykreować nas na silne, twarde osoby, które się nie poddają oraz nic nie jest w stanie ich złamać, bo wydaje nam się, że one nas chronią, a w rzeczywistości zapominamy o tym, że każdy człowiek przechodzi chwile załamania, potrzebujemy się wygadać i być dla kogoś ważnym. To jest zupełnie naturalne i potrzebne. Maski tylko nam to utrudniają, bo im więcej dusimy w sobie, tym jest gorzej.

Tutaj bohaterowie, których wykreowała autorka, są autentyczni, pozytywni, ale także zagubieni. Mają w sobie pierwiastek dobra i nadziei. Sprawiają, że chciałoby się ich po prostu przytulić i powiedzieć, żeby się nie martwili.

Poznałam już twórczość @martyna.senator na tyle, aby wiedzieć, iż historia tutaj opisana, mimo że jest młodzieżówką, to na pewno przypadnie mi do gustu i tak też się stało. To jak wrażliwy i lekki ma styl pisania, jeszcze bardziej sprawia, że zatracasz się w słowach przez nią napisanych. ❤️

Ta opowieść poruszy Wasze serca, uroni łzę z waszego oka i da nadzieję. Polecam! 🙌🏻