Czas motyla recenzja

bardzo lubię czytać młodzieżówki.
Już dawno żadna mnie tak nie poruszyła.
Kornelia jest licealistką, ma grupę przyjaciół, ale czuje się osamotniona. Czuje, że nikt nie rozumie jej rozpaczy i bólu, nie może się zwierzyć ze swoich lęków i obaw. A boi się o życie siostry. Alicja ma 15 lat, ale nie może się cieszyć beztroską jak jej rówieśnicy, ponieważ jej serce nie daje rady, wymaga przeszczepu serca. Czuje, że nie ma wiele czasu, martwi się o rodzinę.

Kornelia nie chce dodawać trosk rodzicom i siostrze, a jednocześnie sama zmaga z atakami paniki. Toksyczna relacja z chłopakiem eskaluje i cała grupa „przyjaciół” gotuje jej piekło. Bullying w czystej postaci. I pewnie by się załamała, gdyby nie spotkanie z Cassielem. Tylko jak ma uwierzyć, że jest on zjawą, którą widzi go tylko ona, że jest… aniołem śmierci. Aniołem, który pojawił się, aby dodać jej otuchy?

„Słowa Cassiela mają niezwykłą moc. Przebijają się przez strach i uprzedzenia jak kwiat przez popękany asfalt. Wnikają głęboko do serca, przynoszą ukojenie i stopniowo wyprowadzają z labiryntu rozpaczy.”

Ta historia wciąga od pierwszych stron, trzyma aż do końca. Już nie pamiętam, kiedy tak wiele cytatów zaznaczyłam czytając. Słowa które chwytają za serce, które są tak uniwersalne i prawdziwe, bez względu na to czy książkę czyta nastolatek (do którego jest skierowana) czy mama nastolatki którą jestem.

Bardzo emocjonalna opowieść o stracie i bólu, ale przede wszystkim o wartości jaką ma życie.
Autorka zmusza do refleksji, do skupienia się na tym co mamy, że warto docenić i żyć jakby nie było jutra. By kochać bliskich, znaleźć czas na rozmowę, by wybaczać. By się na moment zatrzymać.

Już wiem, że ta książka to mocny kandydat do TOP10 tego roku, a spotkanie z autorką pierwsze ale na pewno nie ostatnie. Bardzo polecam!

„Wyobraź sobie, że wypłynęłaś na środek jeziora i niespodziewanie ogarnęła cię panika. Możesz machać nerwowo rękami i próbować nabrać powietrza, ale dobrze wiesz, że to nic nie da. Prędzej czy później zaczniesz tonąć. Twoim jedynym ratunkiem jest spokój. Wystarczy, że przestaniesz się miotać i rozluźnisz mięśnie, a woda sama wypchnie cię na powierzchnię – przekonuje łagodnie. – Czasami najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić, jest pozorna kapitulacja. Odpuść. Odetnij się od ludzi, którzy ciągną cię w dół, i po prostu oddychaj. Aż w końcu poczujesz, że jesteś znacznie twardsza niż kamienie, którymi cię obrzucają.