Poduszka na parapecie recenzja

Czym jest samotność i do jakich zachowań może doprowadzić? Niestety to uczucie jest nieprzyjemne, które potęguje złe emocje, cierpienie, a nawet może doprowadzić do przeróżnych chorób.

To zagadnienie porusza właśnie autorka w swej najnowszej powieści obyczajowej, która zachwyciła mnie od pierwszych stronic. Ciężko było mi oderwać się od lektury, a emocje jakie towarzyszyły mi w czasie czytania były intensywne i poruszyły mnie dogłębnie.

Do jednej z krakowskich kamienic wprowadziła się Dagmara, która jest zapracowana i myśli tylko o swojej karierze. Nie ma czasu na spotkania, przez co nie ma ani znajomych, ani kogoś z kim mogłaby porozmawiać. Dlatego godzinami przegląda strony internetowe interesując się życiem ludzi.

Po drugiej stronie ulicy mieszka Jadwiga, samotna emerytka, która znajduje przyjemność w osiedlowym monitoringu. Siedząc w oknie swego mieszkania lustruje okolice.

Pewne wydarzenie zmusza obie panie do zawarcia znajomości i wspólnego zamieszkania, co obfituje w wiele intrygujących oraz niespodziewanych zdarzeń.

Dlaczego kobiety nie mają nikogo? Dlaczego pozwoliły, by w ich życiu nie było nikogo bliskiego? Co się wydarzy i dlaczego obie będą musiały dzielić razem mieszkanie? Czy ich wspólna egzystencja będzie przyjemna i spokojna, a może czeka je lawina kłótni oraz problemy?

Znam pióro pani Izabelli i wiem, że potrafi dotrzeć do najskrytszych zakamarków duszy czytelnika. Spodziewałam się, że powieść okaże się piękna i wzruszająca, opisy będą przepełnione pasją oraz niezwykle realistyczne. Bez problemu oczami wyobraźni widziałam uliczki Pogórza, mijałam przechodzących w pośpiechu przechodniów i czułam ten niezwykły klimat tamtych stron.

Plastyczny i lekki styl pisarki mnie ujął, język jakim posługiwały się bohaterki jak i narrator był typowy dla rdzennych mieszkańców Krakowa, a sposób w jaki przedstawione zostały wydarzenia jest bardzo przystępny. Pochłaniałam książkę w zawrotnym tempie i lekko byłam zaskoczona, iż to już finał.

Genialna kreacja postaci zasługuje na uznanie, a ich utarczki słowne, dialogi to istne mistrzostwo świata. Jadwiga przecudownie opowiada, aż chwyta coś za serce. Ciekawe wspomnienia pozwalają na retrospekcję lat PRL-u i obrazują te trudne czasy.

Czy Jadwiga pomoże dostrzec Dagmarze, iż popełnia błędy, które mogą w przyszłości ją bardzo unieszczęśliwić? Czy młodsza kobieta zmieni szarą codzienność staruszki?

Ze swej strony zachęcam do sięgnięcia po tą wartościową i niezwykle oryginalną pozycję. Nie obawiajcie się nudy, gdyż bohaterki nie pozwolą wam na to. Przeżyjcie miłe chwile na czytaniu. Nie zwlekajcie! Ja polecam!