Piekło kosmosu recenzja

Powieść zaczyna się od przedstawienia zwyczajnych mieszkańców kosmosu, którzy, wykonując swoją pracę, nagle zostają zaatakowani. Muszę przyznać, że bardzo mi się podoba takie wprowadzenie. Pokazanie kosmicznej rozwałki z perspektywy konkretnych osób, pochodzących z różnych ras i rozsianych po całym wszechświecie bardzo przybliża nas do bohaterów. Dopiero później widzimy skalę zniszczeń i poznajemy, kto jest wrogiem. Przypominało mi to trochę początek serialu Battlestar Galactika, którego jestem fanką.

Piekło kosmosu nawiązuje do innych space oper na wiele sposobów. Federacja Galaktyczna, łatwość porozumiewania się wszystkich ras oraz ich podobieństwo do ludzi, przywodzą mi na myśl Star Treka. Statek „Dark Hurricane” i jego załoga kojarzą mi się natomiast z serialem Firefly. Nie znam niestety gier Freespace i Homeworld, które były inspiracją dla autora, ale wierzę, że też by mnie wciągnęły.

Pod koniec XXIII wieku, na obrzeżach Federacji Galaktycznej oraz Unii Systemów Niezależnych dochodzi do serii tajemniczych ataków. Kto jest ich sprawcą i dlaczego chce zniszczyć cały świat? Tego próbujemy dowiedzieć się wraz z bohaterami powieści. Co ciekawe, w połowie książki pojawia się plot twist, który zrzuca nas z krzeseł i powoduje, że musimy zapomnieć o naszych początkowych teoriach.

Fantastyką interesuję się od lat, chociaż s-f wolę oglądać niż czytać. Częściowy opis postaci pozostawia duże pole do wyobraźni, jednak trudno jest przedstawić obcą rasę w dwóch słowach. Każda z nich ma jakieś cechy charakterystyczne, które pozwalają je od siebie odróżnić. W filmie widzimy, kiedy wypowiada się człowiek, a kiedy np. Kolvirczyk. W książce trzeba to napisać, zwłaszcza na początku, gdy nie znamy jeszcze wszystkich postaci i musimy je od siebie jakoś odróżniać.

Duża ilość przymiotników charakteryzująca poszczególne osoby trochę mi przeszkadzała podczas czytania. Wolałabym, aby postaci poboczne były jedynie lekko zarysowane, a opisy tych głównych podawane stopniowo, jednak jest to tylko moje zdanie. To samo tyczy się statków kosmicznych. Jeśli widzimy je na ekranie, to wiemy: jakie mają rozmiary, przeznaczenie i uzbrojenie. W książce trzeba to opisać, co czasami bywa męczące dla czytelnika. Niestety bez dokładnych danych nie byłabym w stanie odpowiednio ocenić mocy danej jednostki.

Chciałabym, aby poza książkami pojawił się jakiś dodatek z portretami postaci i opisem ras. Może jako plakat, zakładki do książki, albo spis na końcu? W powieści s-f ilustracje przedstawiające poszczególne rasy i bohaterów pasowałyby wyśmienicie.

Podsumowując, książka Piekło kosmosu Artura Tojzy ma kilka mankamentów, ale naprawdę bardzo mi się podobała. Jest dobrze napisana, wciągająca, ma wyczuwalny klimat i ciekawych bohaterów. Przypomniała mi o wszystkich serialach, które oglądałam z wypiekami na twarzy. Sprawiła, że odświeżyłam sobie soundtracki i zapragnęłam znowu obejrzeć jakąś space operę. Mam nadzieję, że kiedyś powstanie serial na podstawie trylogii „Hellspace”. Na razie pozostaje mi z niecierpliwością czekać na kolejne tomy.