Zimowe nawiedzenie recenzja

 Zimowe nawiedzenie* to książka tak inna od Letniej nocy, że ciężko powiedzieć o niej, że jest po prostu kontynuacją. To bardziej wariacja, stylistycznie i klimatycznie opowieść leżąca na drugim biegunie. Horror o normalnych sprawach - depresji, kryzysie wieku średniego, podświadomości i niewłaściwych wyborach życiowych, opowieść bardziej smutna niż straszna, bo problemy poruszane przez Simmonsa mogą dotknąć właściwie każdego mężczyznę. 
 
 O czym więc jest Zimowe nawiedzenie? O Deale'u, starszym barcie Lawrenca - tego małego z Letniej nocy, co nie bał się niczego za wyjątkiem ciemności**. Dale, profesor anglistki z uniwersytetu Missoula, wraca do Elm Heaven w 40 lat po wydarzeniach z pierwszej części żeby napisać nową książkę, bo oprócz profesury na uniwerku jest on również poczytnym pisarzem. Nie trzeba być jednak psychiatrą, aby stwierdzić, że z głową profesora nie wszystko jest w porządku.
 
 Jak pisałem na wstępie Zimowe nawiedzenie to powieść bardziej smutna niż straszna. Traktuje ona o walce z własnymi demonami i ukrytymi lękami, do tego jest to powieść z gatunku tych dziwnych, ale w jak najbardziej w pozytywnym tego słowa znaczeniu. 
 
 Muszę przyznać, że niewielu znam tak wszechstronnych i mocnych warsztatowo pisarzy jak Dan Simmons - dla mnie to król uniwersalności i Zimowe nawiedzenie utwierdziło mnie w tym przekonaniu. Książka jest świetnie napisana, pełna symboli i smaczków, Simmons nie wykłada wszystkiego kawa na ławę, trochę bawi się z czytelnikiem - wymaga odrobiny skupienia i uwagi podczas lektury, wiec nawet jeśli Letnia noc nie przypadła wam do gustu, to Zimowe nawiedzenie jest książką na tyle inną od poprzedniczki, że myślę, że warto dać jej szansę - szczególnie, że zbliża się święto duchów, może kogoś z nas dotknie własne zimowe nawiedzenie ... 
 
 * jak można nie kochać psiarza, który nadaje książkom takie tytuły? już nie mogę się doczekać "Trupiej otuchy"
 ** zakładam, że sięgacie po Zimowe nawiedzenie, po lekturze Letniej nocy.