Pięć osób, które spotykamy w niebie recenzja

W życiu każ­dego czło­wieka nie­wąt­pli­wie zda­rzają się sytu­acje, skła­nia­jące go do prze­my­śleń doty­czą­cych śmierci. Jak pisała w swo­jej książce Anto­nina Ostrow­ska, dzi­siaj — w dobie kon­sump­cjo­ni­zmu i pew­nej mody na mło­dość i zdro­wie, temat śmierci uzna­wany jest za formę “nowej por­no­gra­fii”; śmierć jest raczej tema­tem tabu, cho­ciaż nie w książce Mit­cha Alboma;

To wła­śnie śmierć jest pierw­szym punk­tem, któ­rego doty­kamy w książce “Pięć osób, które spo­ty­kamy w nie­bie”. Główny boha­ter powie­ści — Eddie jest wete­ra­nem wojen­nym, peł­nią­cym aktu­al­nie funk­cję tak zwa­nej “zło­tej rączki” w weso­łym mia­steczku. To z tym miej­scem męż­czy­zna jest zwią­zany już od dzie­ciń­stwa i wła­śnie tutaj — w wieku 83 lat, ginie. Jak się oka­zuje — śmierć jest tylko począt­kiem, po któ­rym wbrew powszech­nym wyobra­że­niom, Eddie nie udaje się do raju, lecz na spo­tka­nie z pię­cioma osobami.

Każda z tych osób posiada wła­sne niebo i histo­rię w pośredni lub bez­po­średni spo­sób zwią­zaną z życiem głów­nego boha­tera. Spo­tka­nia z owymi pię­cioma oso­bami powo­dują, że Eddie nie­jako prze­żywa swoje życie po raz kolejny — doświad­cza znowu uczu­cia tęsk­noty, utraty i miło­ści, tym razem jed­nak dostrze­ga­jąc i rozu­mie­jąc to, co wcze­śniej wyda­wało się nie­istotne i trudne do zrozumienia.

Książka Pięć osób, które spo­ty­kamy w nie­bie, cha­rak­te­ry­zuje się nie­zwy­kłą lek­ko­ścią i pro­stotą języka. Przez ową pro­stotę języ­kową rozu­miem w tym przy­padku pro­sty prze­kaz, pozo­sta­wia­jący czy­tel­ni­kowi pole do wła­snych prze­my­śleń, jed­no­cze­śnie suge­ru­jąc, że nic nie dzieje się bez przyczyny.