Piasek recenzja

Fantastyka polska ma na swoim koncie wiele wzlotów i upadków, niemniej jednak odnoszę wrażenie, że czasy świetności ma już za sobą. Od fenomenu sagi wiedźmińskiej Andrzeja Sapkowskiego nikomu z rodzimego podwórka nie udało się osiągnąć tak dużego sukcesu, choć na rynku zabłysło kilka nazwisk, które przyciągnęły moją uwagę. "Piasek" Piotra Nesterowicza, notabene, debiutującego w roli autora książek fantasy, przyciągnął mnie blurbem - a dokładniej intrygującą obietnicą upersonifikowanego żywiołu pustyni.

O książce mogę powiedzieć w skrócie, że stylem i podejściem do fantasy przypomina "Smoczą drogę" Daniela Abrahama. Mówiąc dobitniej: "Piasek" okazał się intrygującą lekturą, mimo to nie urywającą tyłka... i w zasadzie bardzo surową i mało związaną z gatunkiem. Poza personifikacją Mutahariki, dzikiej i nieokiełznanej pustyni, a także bliżej nieokreślonych mocy Wiążących Piasek, brakowało w powieści czegoś, co pozwoliłoby mi śledzić fabułę z prawdziwą przyjemnością. Brakowało w niej... magii. Teraz pewnie odezwą się zwolennicy prozy George'a R.R. Martina, u którego jest jej chyba jeszcze mniej, aniżeli w "Piasku", lecz bądźmy szczerzy: mało kto potrafi pisać tak jak on. Choć Pieśń Lodu i Ognia jest surowsza, to jednak ma w sobie ikrę i widać w niej kreatywność autora, której nie ubywa, choć Martin kończy już szósty tom opiewający epicką wojnę o niekształtny Żelazny Tron w Siedmiu Królestwach.

Piotr Nesterowicz również wpadł na ciekawy pomysł, by z pustyni uczynić rozumnego i niebezpiecznego wroga, ale inne postacie, niestety, zawalił. Jego bohaterowie nie mieli w sobie tego czegoś, co sprawia, że się ich zapamiętuje lub podziwia. Byli albo denerwujący, albo bezbarwni, albo nieistotni, zaś w kwestii Mutahariki mogę powiedzieć tylko jedno: to obciach, by w całej powieści jedynie piasek był wartościową postacią. Już nie wspomnę o tym jak daleko mu do bycia człowiekiem... Idąc dalej, do Malaiki, Sachracha, Ras Tażyra - a więc najważniejszych osób w książce: Malaika, jak na główną bohaterkę, jest nazbyt infantylna, niezdecydowana i zmienna, Sachrach nie reprezentuje sobą absolutnie niczego, choć jego postać ma spory potencjał, zaś Ras Tażyr, tak naprawdę najciekawszy z całej trójki, widać nie jest darzony przez autora sympatią, co odbija się na jego losach w powieści w sposób niezbyt dlań korzystny. I tak, to jest eufemizm.

Odnoszę wrażenie, że cała fabuła w zamyśle autora kręcić się miała wokół Mutahariki oraz pałacowych intryg, których celem było przejęcie władzy w królestwie. Muszę przyznać, że ten wątek był wielce ciekawy i najlepszy w książce, ratujący ją przed całkowitą porażką w moich oczach. Nesterowiczowi daleko do intryg martinowskich, ale z czystym sumieniem polecam Wam dokładną lekturę "Piasku" pod tym właśnie kątem. Autor bardzo dobrze przedstawia w swojej historii odwieczny problem z żądzą władzy, a ten akurat nader chętnie podejmowany jest przez współczesnych fantastów. Pragnę zauważyć, że w przypadku tej książki wyszło to całkiem zgrabnie, zwłaszcza że - przypomnę raz jeszcze - jest to debiut autora w tym gatunku.

Podsumowując, "Piasek" autorstwa Piotra Nesterowicza ma zarówno swoje wady, jak i zalety, o których powinniście wiedzieć, nim sięgnięcie po tę powieść. Jej mocnymi stronami są Mutaharika oraz rozbudowany wątek pałacowych intryg w walce o władzę, zaś wadami - zbyt niedopracowani bohaterowie. Myślę jednak, że warto przymknąć na to oko i przekonać się jak wygląda kondycja współczesnej fantastyki w wykonaniu Polaków.

Ocena: 3,5/6