Perwersyjny bogacz recenzja

Sabrina Lind wciąż pamięta o tym, co wydarzyło się dziesięć lat temu, kiedy, to władczy, inteligentny i seksowny Donovan Kincaid wziął ja na imprezie. Zdobył ją, mimo że marzyła o jego przyjacielu Westonie, któremu tez nie była obojętna.

Po latach spotka Westona Kinga, dawny obiekt westchnień z przeszłości. Tym razem mężczyzna nie pozwoli jej tak łatwo zniknąć. Proponuje Sabrinie posadę w prestiżowej agencji, którą zarządza razem z Donovanem.

Kobieta daje uwikłać się w grę pełną żądzy i pożądania. Któremu z nich uda się ją zdobyć?

Pierwsze spotkanie z panią Laurelin Paige miałam kilka miesięcy temu, kiedy to sięgnęłam po „Gliniarza”. I co? Odłożyłam książkę po stu stronach, gdyż nie dałam rady przez nią przebrnąć. Dlatego z dużym dystansem podeszłam do „Perwersyjnego bogacza”.

Historia opowiada o seksie i, i w sumie tylko o tym. Główna bohaterka Sabrina Lind to piękna, inteligenta i ambitna kobieta, która za czasów college'u doświadcza próby gwałtu, przez który do dziś ma koszmary i odczuwa wewnętrzny lęk. Mimo wszystko skrycie marzy o takim akcie z przystojnym i niesamowicie seksownym Donovanem. Say what?

Donovan Kincaid, chorobliwie zaborczy i władczy mężczyzna, do którego kobiety przybiegają na zawołanie, przed laty uratował Sabrinę od napaści. To wydarzenie spowodowało, że połączył ich iście gorący i perwersyjny seks.

Mam straszny problem z główną bohaterką. Dawno nie spotkałam się z postacią, która mówiła jedno, a robiła drugie. Sabrina jest zuchwała, arogancka i ani trochę się nie szanuje. Kobieta sprawia wrażenie pewnej siebie i dojrzałej, ale w rzeczywistości daje pomiatać się Donovanowi. Jest na każde jego wezwanie i przybiega do niego z podkulonym ogonkiem. Kincaida da się znieść. Jako jedyny dodaje tej historii pikanterii i dzięki jego słownym gierkom i poczuciu humoru przez książkę się płynie, co jest jej zaletą.

Fabuła niczym nie zachwyca. Skupia się jedynie na relacji Sabriny i Donovana, a gdzieś pomiędzy nimi pałęcze się Weston, którego za dużo tutaj nie ma. Na palcu jednej ręki jestem w stanie policzyć, ile razy się pojawił. Dopiero pod koniec książki jest jakiś przełom i wszystko nabiera w miarę sensu. Finał zachęca po sięgnięcie po drugą część, bo nie wszystko okazuje się takie klarowne i kolorowe, jak na początku zakładałam.

Laurelin Paige z pewnością gra na emocjach czytelnika, przez co do jej książek trzeba podejść z dużą gamą cierpliwości.