Pensjonat na wrzosowisku recenzja

Oto kolejny debiut, który trafił w moje łapki. Z początku zostałam zauroczona okładka – niesamowicie klimatyczna i ciepła. Później oczarowało mnie to, co znalazłam w środku. Anna Łajkowska sprostała, według mnie, wymaganiom i napisała dobrą książkę.

Emigracja jest ciężka. Wie o tym każdy, kto tego próbował. Basia zrobiła to myśląc, że znajdzie tam lepsze perspektywy na życie. Zostawiła wszystko za sobą i wyjechała. Jednak jak to w życiu bywa, nie wszystko okazało się tak kolorowe, jakby tego chciała. Pracy znaleźć nie mogła, dlatego postanowiła wychować dziecko. Zamknęła się w domu, coraz bardziej pogrążając się w niechęci i smutku, a świat wokół zdawał się pluć jej w twarz. W pewnym momencie żal i frustracja osiągnęły u niej poziom zenitu. Odrzuca propozycje wakacji z rodziną i z najmłodszym synem ucieka do pensjonatu w Szkocji, nie patrząc na to, co pomyśli reszta rodziny.

Na miejscu poznaje wielu ciekawych i niesamowitych ludzi, ich historie, losy, poznaje ich życie, dzięki czemu odnajduje w sobie siłę do spojrzenia na własne z drugiej strony. I choć dalej nic nie idzie po jej myśli, to właśnie to sprawia, że w końcu odnajduje najważniejsze rzeczy. Jak poradzi sobie Basia? Co myśli o tym Marek? Czy uda jej się odnaleźć szczęście?

Anna Łajkowska przedstawiła nam obraz kobiety, w której dostrzec można cechy każdej z nas. Uniwersalność tej postaci punktuje, a czytając o niej zadajemy sobie cały czas pytanie, jak my byśmy postąpiły na jej miejscu. Pragnienie bycia szczęśliwą, lęk przed nowym światem, miłość do rodziny. Basia okazała się bowiem jedną z nas – pełną wewnętrznego lęku, który musiała w sobie stłumić. Autorka, która spędziła kilka lat w Wielkiej Brytanii wiernie odtworzyła otaczający Basię świat.

Autentyczność powieści nie przejawia się jednak tylko i wyłącznie w tle. Sama fabuła, sama Basia wydaje się być tak realistyczna, że aż namacalna. Jej silna wola, a jednocześnie trudność w nawiązywaniu relacji z innymi daje nam obraz typowej kobiety.

Książkę czyta się niesamowicie szybko, a historia wciąga od samego początku. Historia Basi wkrada się w nasze życie i nie pozwala przestać o niej myśleć. Autorka pięknie malowała słowem obrazy, dzięki czemu wszystko mamy przed własnymi oczami.

Uważam, że to dobra powieść na zimne popołudnia. Jest bowiem pełna ciepła i nadziei na to, że los jednak okaże się łaskawy. Jest również wypełniona miłością i wiarą, a także zrozumieniem i próbą dostrzeżenia tego, co stoi tuż obok nas. Polecam!