Mali bogowie. O znieczulicy polskich lekarzy recenzja

Forma w jakiej napisana jest książka, to przede wszystkim wywiad i swobodne wypowiedzi anonimowych lekarzy, którzy w rozmowie z autorem otwierali się, starając się w pewnym stopniu usprawiedliwić. Jednak oprócz tych dwóch znacznie dominujących form w książce znajdziemy też dane statystyczne, które dotyczą kwestii poruszanych przez tychże lekarzy. Autor z początku trochę myli czytelnika, sugerując że podczas swojej pracy w szpitalu prowadził dziennik sanitariusza i z tego ma składać się książka. W efekcie dziennika jest tyle co kot na płakał, a może i nawet mniej. Czynnikiem który zdecydowanie zachęcił mnie do przeczytania książki, zresztą znacznie ułatwiając sam proces czytania, to łamanie tekstu. Pozycja ta, a dokładnie układ tekstu, jest niesamowicie przejrzysty, wpływa na szybsze czytanie a sama czcionka jest raczej większa niż mniejsza.

Przechodząc do meritum, czyli do treści książki, a ta ma dość pesymistyczny i negatywny wydźwięk, da się zauważyć, że sfrustrowani i bezradni wobec systemu lekarze postanowili anonimowo zabrać głos, aby wyrazić swoją niechęć do polskiej służby zdrowia na każdym kroku podkreślając, że są przepracowani a jednocześnie zarabiają za mało. Im dalej w las tym ciemniej, przez co okazuje się, że jak wszędzie apetyt rośnie w miarę jedzenia, a lekarze sami robią sobie krzywdę biorąc dziesiąty już dyżur w tym miesiącu, nawet w przypadku gdy doskonale poradziliby sobie bez tego. Są pracoholikami, uzależnionymi od pracy, a będąc w domu z rodziną, z którą notabene narzekają, że widzą się rzadko, i tak myślami są dalej w szpitalu. Dowodem tego są słowa jednej z lekarki.

Z czego wynika tytułowa znieczulica, i czy naprawdę można zarzucić lekarzom, że brak im empatii? Może po prostu brakuje im sił, a codzienne spoglądanie na ludzkie cierpienie po prostu weszło im w nawyk? A może powinniśmy im współczuć, ponieważ czasami zapominamy, że po tej drugiej stronie, naprzeciwko nas siedzi człowiek, nie maszyna? Lekarze skarżą się, że to my - pacjenci nie widzimy w nich człowieka, kiedy przyjmując pacjentów szóstą godzinę z rzędu nie mogą wyjść z gabinetu bez ryzyka publicznego zlinczowania. Tutaj winę oprócz roszczeniowego społeczeństwa, któremu właśnie najbardziej brakuje tej empatii, winę ponosi również system, który zamiast pomagać - szkodzi, a każdego pacjenta przelicza na pieniądze, w efekcie czas, jaki lekarze poświęcają pacjentowi w przychodniach rodzinnych wynosi dziesięć do piętnastu minut na pacjenta.

Problem ten następuje już na pierwszym roku studiów, a wraz z upływem lat co raz bardziej się nasila. Człowiek idzie na studia z poczuciem powołania, a potem następuje zderzenie z rzeczywistością. Myślę, że doskonałym przykładem tego jest cytat jednego z psychiatrów, który wypowiedział się na potrzeby książki:

Książka ta jest pełna przykrych historii, które sprawiają, że człowiek zaczyna wątpić w drugiego człowieka, ukazuje jak w pogoni za pieniądzem można zatracić resztki człowieczeństwa. Jednak po pewnym czasie czytanie staje się monotonne, odnosi się wrażenie, że lekarze tylko narzekają, że wiecznie brakuje im pieniędzy, przez co "Mali Bogowie" trochę tracą w moich oczach. Byłabym jednak bardzo niesprawiedliwa, gdybym nie doceniła trudu, jaki włożył autor po to, aby taką pozycję stworzyć.

Autor na pewien czas wcielił się w rolę sanitariusza w jednym ze szpitali tworząc dziennik sanitariusza, który choć skąpy, to dosadnie ukazujący realia panujące w szpitalach, gdzie pacjenta nie traktuje się jak człowieka tylko jak przedmiot. Oprócz tego zachęcił również wielu pracowników służby zdrowia do otworzenia się, dzięki czemu my, społeczeństwo, mamy możliwość spojrzenia na sytuację z innej perspektywy. Z perspektywy tego, kogo uważamy za maszynę do leczenia, a nie drugiego człowieka. "Mali bogowie" autorstwa Pawła Reszki z pewnością otwierają oczy. Jeśli więc jesteście ciekawi jak wygląda w praktyce staż czy specjalizacja i jak głęboko zepsuty jest system, z którym walka przypomina tę przysłowiową walkę z wiatrakami. A także z czego wynika ta opieszałość lekarzy, czy długie kolejki oczekiwania do specjalistów, to zachęcam do przeczytania tej książki. Lektura ta nie każdemu przypadnie do gustu, niektórzy mogą uznać ją za zbyt negatywną, ale mimo to jest to pozycja którą warto a nawet trzeba przeczytać aby chociaż przez chwilę spojrzeć na świat medycyny, a dokładnie jej personelu, z innej perspektywy.