Patożycie recenzja

Życie wciąga niczym ruchome piaski, z których nie potrafisz się uwolnić. Przytłacza. Dni przeciekają przez palce, tak podobne do siebie, że właściwie nie mają już znaczenia. Coraz mniej cieszy, coraz mniej zachwyca. Nuda, w której czas ulega zatrzymaniu. Wszystko jest beznamiętne, bez wyrazu i smaku. Obiektywny wpływ czasu jest jedynym istniejącym sposobem jestestwa. Alkohol służy jako magiczne zaklęcie zaburzonej rzeczywistości. Przynosi ulgę, a nawet euforię. Pozwala wyjść z tych ruchomych piasków. Zło wkrada się po cichu i podstępnie. Zaczyna się niewinnie, a kończy katowaniem najbliższych, wykorzystaniem seksualnym. Ofiary cierpią w milczeniu, skrywając swoje traumy.

Reportaż "Patożycie" to zbiór historii do bólu prawdziwych i przyjmujących, przesiąkniętych złem, z jakimi spotkał się na swojej drodze zawodowej autor, Piotr Matysiak. Losy dysfunkcyjnych rodzin przedstawione w sposób dosadny, wręcz brutalny. Wywołuje ten przekaz refleksję i podkreśla skalę problemu. To również zwrócenie uwagi na pracę kuratora. Niedocenianą, a niezwykle ważną w systemie sądownictwa. To osoba na pierwszej linii, która sporządza opinie, odwiedza rodziny, najczęściej skrajnie patologiczne i staje oko w oko z niebezpieczeństwem. A ludzie kłamią i manipulują.
Wiem jak istotną rolę dla sądu odgrywa praca kuratora podczas wywiadu, gromadzenia dowodów, opinii. Kurator to odpowiedzialna funkcja urzędnika państwowego.

Piotr Matysiak największą uwagę poświęca dzieciom. Z czułością przestawia nieletnich, chce wyrwać ich z matni przeznaczenia. Nie szczędzi złych słów środowisku w jakim są wychowywane. Nie koloryzuje rzeczywistości. Ukazuje ten zepsuty świat taki jakim jest. Króluje tu przemoc, wulgaryzmy, bieda, brud, brak szacunku do drugiego człowieka.

Jego rewir zawodowy to wsie, brudne dzielnice, stare, zniszczone kamienice. Litrami przelewa się alkohol, partnerzy zmieniani są jak rękawiczki. Tu "poczujesz smród zaszczanej pieluchy, usłyszysz brzęczenie muchy, która kołuje nad nieopróżnionym z gówna nocnikiem" i krzyk dziecka, z widokiem na zmarnowane życie. Świadkiem tej beznadziei i cierpienia są tylko nieme ściany.

Dramaty rozgrywają się za zamkniętymi drzwiami i nikt nie chce z tego zaburzonego świata uciec. Obraz rodzin otulonych odorem alkoholu i smrodem papierosowego dymu. Gorycz codzienności w Polsce "C". Kukułcze jako, gdzie fatalna sytuacja demograficzna i wysokie bezrobocie są największymi bolączkami regionu. Podróż po mrocznych zaułkach otaczającej rzeczywistości .

Ponad dwadzieścia trudnych historii przepełnionych smutkiem. Gorzkie w swej wymowie. Autentyczne, potwierdzające, że życie to bieg na długim dystansie, a nie efektowny sprint.
Polecam bardzo!