Pasażer na gapę recenzja

Kolejna bardzo dobrze przemyślana i napisana książka Adriana Bednarka. Autor zdążył już przyzwyczaić swoich czytelników do tego, że przedstawione przez niego historie są realistyczne, a bohaterowie nie maja aktywnej opcji nieśmiertelny i niezniszczalny. Dodatkowo w każdej opisanej historii pojawia się jakiś człowiek ze zwichrowaną psychiką: seryjny morderca, perwersyjny zboczeniec, psychopata lubujący się w zadawaniu bólu swoim ofiarom. Niejednokrotnie też występują różnego rodzaju krzyżówki w/w dewiacji. Dodatkowo odpowiednio dobrane przez pisarza słowa do opisywanej sytuacji potrafią tak pobudzić wyobraźnię czytelnika, że w jego umyśle zaczynają powstawać bardzo plastyczne i żywe obrazy wywołujące bardzo konkretne odczucia takie jak bezsilność, panika czy wręcz strach i zagubienie.

Początek opisywanej historii zaczyna się banalnie: Maciek, drobny cwaniaczek, aby uniknąć więzienia trafia do szpitala psychiatrycznego. Razem ze swoją ukochana Magdą opracowują sprytny plan ucieczki, nie tylko z oddziału ale również z Polski. Niestety dwa dni przed planowaną ucieczką w idealnym planie pojawia się nieprzewidziany element, tytułowy pasażer na gapę: do sali Macieja zostaje przydzielony inny pacjent, więzień skierowany na obserwację psychiatryczną – Konrad Mączyński. Od tego miejsca rozpoczyna się dziwna gra, pełna niesamowitych zwrotów i zaskakujących wydarzeń, w której czytelnik nie wie do końca kto rozdaje przysłowiowe karty.

W miarę czytania kolejnych rozdziałów poznajemy historię życia poszczególnych bohaterów, dowiadujemy się jak i dlaczego trafili do szpitala psychiatrycznego i co najważniejsze, dlaczego.

Psychopatyczną naturę Konrada czytelnik poznaje już na samym początku książki. Z każdą kolejną stroną mroczna strona jego osobowości staje się coraz bardziej uwidoczniona, aby osiągnąć apogeum podczas opisu zbrodni za którą został osądzony. Muszę w tym miejscu przyznać, że przeczytałem wiele thrillerów i horrorów, ale tak plastycznego i realnego opisu bestialskiego morderstwa mogę spokojnie szukać ze świecą. Powiem więcej, chyba po raz pierwszy w życiu miałem podczas czytania odczucia węchowe. 

Książka obfituje w nagłe i nieprzewidywalne zmiany kierunku i tempa. Dodatkowymi atutami są krótkie rozdziały, brak zbędnych opisów miejsc i sytuacji oraz slangowy język którym posługują się bohaterowie. To wszystko sprawia, że czytelnik jest dosłownie wessany w wir toczącej się akcji, mając jednocześnie nieodparte uczucie uczestniczenia w opisywanych wydarzeń.

Reasumując, mogę powiedzieć, że jest to książka warta każdej poświęconej chwili na jej przeczytanie. Planowałem przeczytać ją w dwa wieczory, ale nie byłem w stanie przerwać i został dosłownie pochłonięta w 4,5 godziny.

Gorąco polecam!