Panowie Pólnocy recenzja

To już moje trzecie spotkanie z Uhtredem. I muszę powiedzieć, że jak dotąd, najbardziej udane. Nie wiem czy bierze się to z lepszego "wejścia" w fabułę, czy może z tego, że zdecydowanie było mniej walki? Ale nie obawiajcie się, trup ścielił się gęsto.
 
 "Wracałem w rodzinne strony, do Northumbrii, gdzie panowali moi śmiertelni wrogowie, lecz właśnie tam wiodło mnie przeznaczenie."
 
 Mimo zwycięstwa pod Ethandun, Uthred nie czuje pełni szczęscia. Marnie wynagrodzony, pogrążony w smutku po śmierci przyjaciela i kochanki, postanawia wyruszyć ku przeznaczeniu, jakim jest zemsta na swoich wrogach. Czy los będzie mu sprzyjał? 
 
 "Tego dnia, obok migotliwych świec, które odmierzały czas, ślubowałem służyć królowi, za którym nie przepadałem."
 
 W tej części Uhtred dojrzał, wydoroślał i już nie jest porywczym młodzikiem żądnym krwi. Stał się zimnym strategiem. Ta zmiana Uhtreda, i koncepcji akcji, bardzo mi przypadła do gustu, bo intrygi i plany są mocno przemyślane, a na pierwszy plan wychodzi polityka i manipulacje księży. A ten wątek był najciekawszy. Perypetie z relikwiami rzekomych świętych, cudowne objawienia czy wywieranie presji na króla, momentami wywoływały wręcz uśmiech. 
 Mimo, że akcja toczy się raczej powolnym tempem, nie brakuje pojedynków na miecze, grabieży, krwi i niewolników. A ostatnie sto stron trzyma w napięciu niczym dobry thriller. 
 
 Czekałam na trzeci tom, ale na czwarty czekam bardziej. Fanom gatunku polecać nie muszę, ale jeśli ktoś waha się czy czytać, bo zmęczyły go ostatnie bitwy - zdecydowanie tak, bo nic nie tracąc na klimacie, poznajemy bohaterów z innej strony.